จดหมายเปิดผนึกถึงท่านเอกอัครราชทูตเยอรมันประจำประเทศไทย (ฉบับที่ 4)

Thai E-News

จดหมายเปิดผนึกถึงท่านเอกอัครราชทูตเยอรมันประจำประเทศไทย (ฉบับที่ 4) จากอานนท์ นำภา

 

อานนท์ นำภา
11h ·

จดหมายเปิดผนึกถึงท่านเอกอัครราชทูตเยอรมันประจำประเทศไทย (ฉบับที่ 4)
.
เรียน ท่านเอกอัครราชทูตด้วยความเคารพ
.
ฤดูฝนและฤดูหนาวทำท่าจะผ่านไป มารู้ตัวอีกทีก็ผมถูกขังในเรือนจำมาเกือบหกเดือนแล้ว เมื่อวานนี้ผม ไมค์และไผ่ถูกเบิกตัวไปศาลอาญากรุงเทพใต้ในคดีชุมนุมหน้าสำนักงานตำรวจแห่งชาติเมื่อปีที่แล้ว การออกศาลแต่ละครั้ง พวกกระผมจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ เพราะนอกจากจะได้ไปออกไปสูดอากาศนอกคุกแล้ว พวกเรายังมีโอกาสพบปะญาติและเพื่อนๆที่มารอพบที่ศาลอีกด้วย
.
ส่วนเพนกวินที่ไม่ได้ออกศาลก็ต้องแยกกันนอนคนละห้อง เพราะเป็นมาตรการกับตัวสำหรับคนที่ไม่ได้ออกศาลส่วนคนที่ออกศาลก็ต้องอยู่อีกห้องหนึ่ง เพนกวินมีปัญหาตอนนอน เพราะเขาชอบนอนกรนเสียงดังเหมือนคนป่วยกรนเหมือนจะขาดอากาศหายใจและไอเป็นระยะ ผมยอมรับว่าตอนแรกๆก็มีปัญหากับการนอนกรนของเขา แต่หลังๆมาก็ชินแล้ว วิธีการก็คือต้องรีบนอนให้หลับก่อนในช่วงเขาอ่านหนังสือเรียน เพนกวินจะอ่านหนังสือเรียนที่อาจารย์ส่งเข้ามาให้ในช่วงหัวค่ำถึงเราราวเที่ยงคืน ใจหนึ่งกระผมก็เอาใจช่วย แต่ใจหนึ่งก็อดสบประมาทไม่ได้ว่ามันจะไปได้กี่น้ำกับการเรียนปริญญาตรีมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ในเรือนจำ ซึ่งเงื่อนไขในการค้นคว้ามีอย่างจำกัดรวมถึงสภาพแวดล้อมที่ต่างจากมหาวิทยาลัยที่เขาเรียนอย่างสิ้นเชิง
.
ในคุกไม่ได้มีตึกโดม ไม่ได้มีแม่น้ำเจ้าพระยา ไม่มีต้นยูงทอง มีก็แต่อาคารที่สร้างเป็นเรือนนอนตระหง่านเพื่อบอกกับพวกเขาว่าที่นี่คือคุก
.
คุกที่ลูกแม่โดมต้องใช้ชีวิตในนี้จนกว่าจะมีคำสั่งเปลี่ยนแปลง
.
กระผมไม่ทราบว่าที่เยอรมันระบบการศึกษาจะเป็นอย่างไร เอื้อต่อการเรียนในคุกหรือไม่ แต่เท่าที่ทราบสำหรับการแสดงออกทางการเมืองโดยสันติ เยอรมันคงไม่เอาอนาคตของชาติมาจองจำเช่นในเมืองไทย กระผมไม่ค่อยชอบเพนกวินในหลายเรื่อง แต่เรื่องการเรียนการศึกษาหาความรู้ผมต้องยอมรับเขาจริงๆ ว่าเขามีความมุ่งมั่นในการเรียน แม้คุกจะเป็นปราการสำคัญที่คอยบั่นทอนเขาอยู่ก็ตาม
.
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์มีคำกล่าวว่า มหาวิทยาลัยย่อมอุปมา ประดุจบ่อน้ำ บำบัดความกระหายของราษฎร
และเป็นดินแดนที่มีเสรีภาพทุกตารางนิ้ว ศิษย์เก่ารุ่นแล้วรุ่นเล่าที่จบการศึกษา แม้หลายคนจะไม่อินในคำกล่าวโรแมนติกเหล่านี้ แต่ก็คงปฎิเสธความคาดหวังของสังคมที่มีต่อสถานศึกษาแห่งนี้ไม่ได้ แต่วันนี้เพนกวินอาจไม่จบการศึกษาพร้อมเพื่อนๆของพวกเขาเพราะต้องอยู่ในเรือนจำ กระผมเฝ้ามองเพนกวินในฐานะรุ่นพี่ เพื่อน และผู้บันทึกความทรงจำ ลุ้นและเอาใจช่วยให้เขาออกจากที่นี่ไปให้ได้ กลับไปอยู่ในที่ ที่เขาควรอยู่ในอ้อมกอดของแม่โดมเจ้าพระยา ท่าพระจันทร์ หวังว่าท่านทูตก็จะเอาใจช่วยเขาอีกแรงนะครับ
.
ขอแสดงความนับถือ
อานนท์ นำภา
18 มกราคม 2565
แดน 4 เรือนจำพิเศษกรุงเทพมหานคร