ระบอบกษัตริย์เผด็จการได้ฝังรากลึกลงไปทั่วพื้นฐานของสังคมไทย กรณีผอ.เขตลาดกระบังเป็นเพียงตัวอย่างอันหนึ่งของการใช้อำนาจนอกกฏหมายข่มขู่ข่มเหงกับพนักงานขั้นผู้น้อย ...

วันอังคาร, ตุลาคม 01, 2562

‘สาวความยืด’ ผอ.เขตลาดกระบังอยากเห็น Thai E-News “ยกระดับสื่อให้มีคุณภาพ...สักที”

มาแล้ว ผอ.เขตลาดกระบังมาเอง อ้อมค้อมหน่อยแต่ก็ถือว่าไม่สาย เราขอบใจผู้อ่านที่ส่งผ่านมาให้เนื่องจากเขาเห็นว่า “เป็นการกล่าวเท็จในหลายๆ เรื่อง” ซึ่งจะพิสูจน์ได้ก็ต่อเมื่อข้อเท็จจริงทั้งหมดได้ออกสู่สาธารณะตัดสิน

มิใช่การวินิจฉัยของหน่วยงาน องค์กร แม้กระทั่งตุลาการใด ในสภาพที่ ‘ปลาใหญ่กินปลาเล็ก’ ‘ผู้ใหญ่ทำร้ายผู้น้อย’ และ/หรือ ซึ่งนักรัฐศาสตร์มักกล่าวเสมอว่า “ชนใดเขียนกฎหมาย ก็เพื่อประโยชน์ของชนนั้น” ดังที่เป็นอยู่ในสังคมไทยไม่เหือดหาย

เราได้แจ้งแต่แรกแล้วว่า นำเสนอการร้องเรียนเรื่องผู้อำนวยการเขตลาดกระบังเมาเหล้าอาละวาดที่ร้านแสงจันทร์ และมีการเรี่ยไรจากพนักงานชั้นผู้น้อยเพื่อจัดงานเลี้ยงฉลองให้แก่เจ้านาย เพื่อเป็นช่องทางให้แก่ ‘ผู้น้อย’ ได้ระบายความอัดอั้นของตน

เรายังบอกด้วยว่าเปิดรับการโต้ตอบและการเสริมเพิ่มเติม แต่กลับปรากฏปฏิกิริยาจาก ผอ.เขตสั่งพักงานพนักงานกวาดผู้หนึ่งซึ่งแช้ทนินทานายกับเพื่อนทางไลน์

ถ้อยคำแช้ทจะ “ด่าผู้อำนวยการเขตด้วยถ้อยคำหยาบมาก” แค่ไหน นอกเหนือจากที่เราได้นำเสนอไป ย่อมไม่เข้าข่าย “ฟังความข้างเดียว” ที่หน้าเฟชบุ๊ค Verapat Momve กล่าวหาอย่างแน่นอน

และ ผอ.วีรภัทร์เขียนกระทบกระทั่งส่อเสียดว่า “สำหรับ Thai E-new (s) ถ้ามีตัวตนจริง ถ้ามีจิตสำนึกของสื่อ มาพบและดูข้อมูลจากผู้อำนวยการเขตได้ทุกเวลา จะได้ยกระดับสื่อให้มีคุณภาพและประชาชนเชื่อถือได้สักทีนะครับ”

ขอชี้แจงว่า ไม่มีความจำเป็นจะต้องไปพบ ผอ.เพื่อขอข้อมูลมากกว่านี้ เท่าที่ปรากฏเพียงพอชี้ให้เห็นความเป็นผู้บริหารของทั่นมากแล้ว ส่วนตัวตนของเราถ้าทั่นไม่ได้เห็นคงไม่มีปฏิกิริยาออกมาในรูปนี้ แต่จะให้ยกระดับคุณภาพแบบทั่นละก็ ‘ขออภัย ไม่เอา’

ส่วนประเด็นที่ว่า “ประชาชน (จะ) เชื่อถือได้สักที” นั้นไม่ใช่เราหรือ ‘ทั่น’ จะตัดสินหรือแอบอ้าง ประชาชนผู้อ่านการสื่อสารของเรานั่นต่างหากเป็นผู้วินิจฉัย

ต่อกรณีที่เฟชบุ๊ค Verapat Momve เขียนชี้แจงว่า “บุคคลภายนอกดังกล่าว เคยถูกผู้อำนวยการเขตฟ้องเป็นคดีอาญามาแล้ว แต่ได้ถอนฟ้องคดีเนื่องจากจำเลยขอโทษ และแจ้งต่อหน้าศาลว่าเข้าใจผิดคลาดเคลื่อน” นั้นรับทราบได้

หากคนทั่วไปย่อมต้องตระหนักไว้ด้วยว่า ในกระบวนตุลาการไทย การรับสารภาพมิใช่การยอมรับว่ากระทำผิดเสมอไป ในเมื่อกฎหมายหลายอย่างมิได้เป็นไปตามหลักนิติธรรมสากล ที่ผู้ถูกกล่าวหาย่อมบริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ได้ว่าผิดจริง

ในกระบวนการศาลไทยหลายคดีกลายเป็นตรงข้าม ที่ผู้ถูกกล่าวหามีผิดเมื่อถูกฟ้อง และต้องเป็นฝ่ายหาหลักฐานมาหักล้างข้อกล่าวหา (ลอยๆ) ของผู้ฟ้อง และผู้ถูกตัดสินว่าผิดจำยอมสารภาพทั้งที่ไม่ได้กระทำผิดเพื่อให้ได้รับการผ่อนโทษเบาลง

อีกทั้งกรณีที่ ผอ. “แจ้งให้ทราบทั่วกันว่า บุคคลภายนอกที่ว่านี้...มีเจ้าหน้าที่เขตและเคยอยู่เขต ร่วมมือเป็นกระบวนการ” ก็ตรงกับที่เคยมีผู้ร้องเรียนต่อไทยอีนิวส์ว่า “ใครที่เป็นฝ่ายตรงข้ามกับตัวเองก็จะถูกข่มขู่ถูกสั่งย้าย สั่งพักงานอย่างไม่เป็นธรรม ด้วยผู้มีอำนาจของ กทม.ให้ความร่วมมือ”

คำอ้างของ ผอ.ว่า “การสอบสวนคนงานเบื้องต้นได้สอบสวนพูดคุยต่อหน้าคณะผู้บริหาร ไม่ได้สอบสวนตามลำพัง ไม่มีการข่มขู่ คุกคามตามที่ไทย อี นิว (ส์) เสนอ” ก็ต้องนำไปประกบกับข้อต่อสู้ของผู้ร้องเรียนด้วย ที่ว่า

“ในวันนั้น มีผู้บริหารมาร่วมจริงแต่ไม่ใช่สอบปากคำ แต่มาช่วยกันข่มขู่เจ้าหน้าที่เพราะกลัวเจ้าหน้าที่ผู้นี้จะส่งข้อมูลหลักฐานการทุจริตของตัวเองกับพวกให้คนนอก” (ดูภาพประกอบที่ ผอ.โพสต์เองจะเห็นบรรยากาศ)

 

การที่ ‘บุคคลภายนอก’ ดัง ผอ.พาดพิงว่า “ไม่สำนึก” ทั้งที่ตกเป็นจำเลยในข้อหาหมิ่นประมาทหลายคดี ที่โดน ผอ.แจ้งความไว้ อาจเป็นเพราะ ผู้น้อยถูกผู้ใหญ่ข่มเหง “จึงโกรธแค้น” ทั้งที่กำลังน้อยกว่าแต่ไม่ยอมสยบ สมคบกับผู้ที่ตกชะตาเดียวกัน ‘ฮึดสู้’

คำขู่ของ ผอ.อีกว่า “ซึ่งคนงานรายนี้หากไม่สำนึกก็จะฟ้องเป็นคดีอาญาเช่นกัน” หากเกิดเป็นเช่นนั้นขึ้น เราก็ยินดีเป็นปากเสียงให้แก่ ‘ผู้น้อย’ คนนั้นอีกเช่นกัน

(https://www.facebook.com/photo.php?fbid=3185165158190525&set=a.464403486933386&type=3&theater)