ขุนเขาบอก ให้มันรู้กูก็คน.

ผู้อ้างฟ้านภาดล.........ให้มันรู้กูก็คน.

 ตะวันแรงแสงจวนจะดับ         ดวงเดือนเจียนลับลาจากเวหน
มวลดาราใกล้ลานภาดล           เปรียบดั่งชีพชนคนเจียนเวลา
 กาลไหลไฟสงครามแรง            รั้งชีพเพื่อแข่งสู้แรงมหา
มหาชนมากล้นเหลือคณา          รอวันลับลาแผ่นฟ้าสีเทา
 
เนาแนบแอบในจิตใจ                 หลายยุคสมัยความเป็นไทถูกฝืน
ต้อนชาวไทไร้ที่หยัดยืน              หวานอมขมกลืนบนผืนดินเรา
เหยียบบ่าขี้ข้าขึ้นเทิน                 ศักดินาก้าวเดินกองเงินเท่าภูเขา
ไพร่ข้าเปรียบผืนนาข้าวเบา  ลงเคียวเกี่ยวข้าวเพื่อเจ้า“อำมาตยา”
 
“บัดนี้”ล่วงร้อยปีสมัย              อำมาตยาอธิปไตยจักยึดไทอีกหน
ประกาศก้องเรียกร้องทรชน        ปล้นประชาชนปล้นนครา
ฟ้าเอ๋ยข้าเคยมองเจ้า                   บัดนี้นามเจ้าถูกเขาครหา
ซ่อนเร้นเป็นศักดินา                     อำมาตยาอ้างฟ้านภดล
 
กดขี่ย่ำยีแทบไม่เหลือ                  ผสมพิษเจือความเชื่อใส่เกศา
ล้านชนล้านคนอ้างนภา              เหยียบไพร่ขี้ข้าเซ่นฟ้านภาดล
ดูก่อนเถิดผู้กำเนิดเกิดเป็นไพร่ ประชาธิปไตยใกล้บรรลัยกันอีกหน
แสงรำไรจวนไสวในใจคน       กลับถูกทรชนปล้นต่อหน้าต่อตา
 
ยืนผงาดประกาศศักดา          ปวงไพร่ขี้ข้าเตรียมยาตรากันอีกหน
ตาต่อตาฟันต่อฟันทรชน        นักรบประชาชนสู้คนศักดินา
ให้ริปูมันรู้กูก็คน      พร้อมจักสู้ทุกผู้ตนหยุดเหยียดคนกันเถิดหนา
จักบรรลัยหากปวงไพร่มันยาตรา   ล้างอำมาตยาผู้อ้างฟ้านภาดล.........ให้มันรู้กูก็คน.