ผู้เรียกร้องประชาธิปไตย ก็รักชาติ มิใช่อาชญากร.....

by  Ngaesai


เมื่อสิ้นเสียง ปืนดัง กังวานฟ้า
ผู้ถามหา เสรีภาพ ก็ดับดิ้น
เมื่ออำนาจ เถื่อนถ่ม ข่มขู่ดิน
จักไม่สิ้น ผู้กล้า ร้องท้าทาย
   
อำนาจใด ได้มา มิชอบธรรม
จึงครอบงำ เมามัว กลัวสูญหาย
หลงเตลิด พันพัว จนตัวตาย
ย่อมถึงจุด สุดท้าย ไม่ยั่งยืน
 
ไม่มีใคร ใหญ่เกินกรรม อยู่ค้ำฟ้า
หมดวาสนา ลากลับ หลับไม่ตื่น
หมดวาระ จะเกษียณ เพื่อเปลี่ยนคืน
แต่อยากหื่น ฝืนต่อ ขอชีวิต
   
ถึงคราวไป ไม่ยอมไป ด้วยใจหวง
ติดในบ่วง ตัณหา ประกาศิต
เพียงเวลา เหลือวัน อันน้อยนิด
กลับสิ้นคิด ต่อทาง สร้างเวรกรรม
   
ยื้อยุดต่อ เพราะหลงไหล ในลาภยศ
เเม้ใกล้หมด ไม่ยอมทิ้ง ยิ่งถลำ
ไม่เคยคิด ถึงผล ที่ตนทำ
ตาดำๆ อีกกี่คน ต้องทนทุกข์
 
เมื่อเสียงปืน กังวาน สะท้านฟ้า
เหล่านกกา บินหนี ไร้ที่สุข
บ้างทนอยู่. บนความกลัว ขนหัวลุก
บ้านเคยซุก หัวนอน ร้อนเป็นไฟ
 
จึงความร้อน ทั้งหลาย ดับไม่หมด
หากยังกด สิทธิ์เสรี ไม่มีไห้
และความสุข ที่ยัดเยียด เบียดเข้าไป
ก็ยิ่งไกล เกินสร้าง ทางปรองดอง
   
ยุติธรรม ล้วนๆ ควรเทียมเท่า
คือหนทาง บรรเทา ความเศร้าหมอง
คืนอำนาจ ให้ปวงชน บนครรลอง
ผู้เรียกร้อง ก็รักชาติ มิใช่อาชญากร.....