#โควิด19 หญิงชรา
ชายหนุ่ม กีตาร์
ผม สะพานลอย
ผมนั่งรถเมล์สาย A1
มาลงแถวโรงเรียนหอวัง
เดินขึ้นสะพานลอยข้ามถนน
มาที่ฝั่งปตท.
มองไปบนสะพาน
เห็นสุภาพสตรีสูงอายุท่านหนึ่งนั่งถือถ้วยกระดาษพนมมือ
ไกลออกไปเป็นเด็กหนุ่มกำลังเล่นกีตาร์
ผมเดินมาถึงหน้าคุณป้า
เราสบตากัน
ผมหยุดเดิน
วางเป้สะพายหลัง
แล้วนั่งลงข้างๆท่าน
คุณป้าบอกว่าอายุ 70 กว่า
บ้านเดิมท่านอยู่บุรีรัมย์ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว
ท่านเข้ามาทำงานที่กรุงเทพนานแล้ว
หลังสุดทำงานในแผงขายอาหารเล็กๆ
ได้ค่าแรงวันละ 150 บาท
ตอนนี้โควิดระบาดอีกละลอกหนึ่ง
ร้านอาหารไม่มีคนกิน
ต้องปิดร้าน
ก็ไม่มีคนจ้างไม่รู้จะทำอย่างไร
ก็เลยต้องมานั่งขอความช่วยเหลืออยู่บนสะพานลอย
ผมนั่งคุยให้กำลังใจท่าน
มอบความช่วยเหลือให้ท่าน
แล้วก็ลุกเดินต่อ
“เกิดมาไม่เคยเจอใครเหมือนเธอ
หลับฝันละเมอภาพเธอคอยหลอนทุกคืน”
เสียงเพลงของหนุ่มน้อยคลอไปกับเสียงกีตาร์
ข้างหน้าเขาเป็นกล่องกีตาร์
ในกล่องมีเหรียญและธนบัตรอยู่บ้าง
น้องบอกว่ากำลังเรียนอยู่ใช้เวลาว่างมาหาเงิน
ผมวางธนบัตรใบหนึ่งลงบนลงในกล่องกีตาร์ แล้วเดินต่อไป
คุณป้าอายุใกล้ 80 อาจจะเหลือเวลาอีกไม่มากนัก
หนุ่มน้อยอายุ 20 ต้นต้นยังเหลือเวลาอีกมากมาย
พลังชีวิตคุณป้าน้อยลงทุกที
ขณะที่หนุ่มน้อยเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง
เบื้องหน้าคุณป้ามีคงมีความมืดมนอนธการ
ข้างหน้าหนุ่มน้อยอาจจะยังมีมีแสงสว่าง
เราคงต้องส่งเสริมสนับสนุนให้คนหนุ่มสาวของเรา
มีความสามารถมากขึ้นมีความรับผิดชอบมากขึ้น
ขณะเดียวกันก็ต้องช่วยดูแลผู้ทุกข์ยาก
ให้มีชีวิตในบั้นปลายที่ดี
มีห้องหับให้หลับนอน มีอาหารอิ่มท้อง
มีเสื้อผ้าที่สะอาด มีสุขภาพดีและมียารักษาเมื่อเจ็บป่วย
เอาเงินมาใช้ให้ถูกทาง
ให้ถูกคน ถูกที่ ถูกเวลา
น่าจะดีกว่า คนละครึ่ง
ดีกว่า ชวนกันเที่ยว
ดีกว่า ชวนกันหยุด
“หลับลงทีไรอยากนอนไม่ยอมตื่น
ก็ทุกค่ำคืนรอเธอที่ปลายฟ้าไกล
ก็ได้แต่เพ้อแต่ฝันลมๆ
......................................”
ผมค่อยๆเดินห่างออกไปทีละก้าว
เสียงเพลงเบาลงๆๆๆๆ
เจอกันที่ปลายฟ้าไกล ครับ
รักนะครับ
เพลง ซมซาน เสกโลโซ ครับ
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar