อานนท์ นำภา

15h ·

ข้อความฝากวันที่ 23 ก.พ. 64

คิดถึงสมัยเรียนปี 1 ที่ธรรมศาสตร์รังสิต ที่นั่นเหมือนปริญญาใบแรกที่อาจารย์ปรีดี พนมยงค์ มอบให้ผมกับมือ เวลาแค่ 3 เดือนที่นั่นทำให้ผมมีมิตรสหายที่สำคัญกับชีวิตผมหลายคน การตัดสินใจลาออกจากคณะสังคมวิทยามาเรียนนิติศาสตร์ที่รามคำแหงเป็นการตัดสินใจที่ยากยิ่งในช่วงนั้น มันคือการทิ้งค่านิยมที่โรแมนติกจากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์และภาพจำเรื่องการต่อสู้ของมหาวิทยาลัยไปอย่างสิ้นเชิง

 
การได้เป็นรุ่นน้องหรือสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ก็น่าจะเป็นเหมือนสินค้าที่ถูกติดฉลากให้ดูมีคุณค่ามากขึ้น แต่คุณค่าที่ว่ามา ก็อาจเป็นเรื่องจอมปลอมถ้าเราไม่ได้ออกมาเรียนในสิ่งที่เรารักและสามารถใช้มันเป็นประโยชน์ต่อสังคมอย่างแท้จริง คืนก่อนจะยื่นใบลาออก อาจารย์ปรีดี พนมยงค์ บอกกับผมว่า “เธอจบการศึกษาจากที่นี่แล้ว จงออกไปทำหน้าที่ลูกที่ดีของประชาชน”

 
จากนั้นผมจึงไปเรียนกฎหมายที่รามคำแหงจบปริญญาตรีจากที่นั่น ผมใช้เวลาเรียนที่รามคำแหง 3 ปี พอเรียนจบก็เป็นทนายความ ว่าความต่อให้กับชาวบ้านในคดีสิทธิมาโดยตลอด ชนะคดีบ้างแพ้คดีบ้าง สิ่งที่ยืนยันกับผมว่าผมตัดสินใจถูกต้องที่ออกจากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์มาเรียนกฎหมายที่รามคำแหงคือการได้ใช้ความรู้ รับใช้สังคมอย่างแท้จริง

เราทุกคนมีความฝัน ฝันครึ่งหนึ่งของผม ทำสำเร็จแล้ว ฝันอีกครึ่งผมทำคนเดียวไม่ได้ต้องอาศัยคนจำนวนมากมาร่วมทำสิ่งนั้นให้สำเร็จ นั่นคือทำให้ประเทศนี้เป็นประชาธิปไตยที่สมบูรณ์ ให้ประชาชนมีสิทธิเสรีภาพและความเสมอภาค

ทุกวันนี้ความฝันนั้นยังอยู่และผมกำลังทำมันอย่างเต็มที่ “จนกว่าจะพบกันอีก”

อานนท์ นำภา
23 ก.พ. 64