(Scroll down for 🇬🇧)
อำพล ซึ่งได้เกษียรจากการประกอบอาชีพขับรถขนส่ง ถูกจับเมื่อวันที่ 3 สิงหาคม พศ 2553 โดยมีตำรวจถึง 15 นาย บุกไปล้อมจับเขาที่บ้านเช่าที่อยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของกรุงเทพฯ (จังหวัดสมุทรปราการ) อยู่กับภรรยาคือ รสมาลิน และลูกหลานจำนวนหนึ่ง
ฝ่ายตำรวจได้สืบสวน กรณีที่มีข้อความสี่ฉบับมาให้ทางโทรศัพท์มือถือของ สมเกียรติ ครองวัฒนสุข เลขานุการส่วนตัวของอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ นายกรัฐมนตรีในขณะนั้น
ตามข้ออ้างจากทางตำรวจ หมายเลข อัตลักษณ์อุปกรณ์โทรศัพท์เคลื่อนที่สากล หรือ ไอมี (IMEI) เป็นเลขเดียวกับหมายเลขของโทรศัพท์มือถือของอำพล แต่เขายืนยันในความบริสุทธ์ของตนเอง ว่า เขาไม่รู้ว่าจะส่งข้อความทางเอสเอ็มเอสได้อย่างไรด้วยซ้ำ
ในเดือนมกราคม พศ 2554 อำพลถูกฟ้องด้วยข้อกล่าวหาว่าละเมิดกฎหมายหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ 112 และ พระราชบัญญัติว่าด้วยการกระทำความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์
ระหว่างการพิจารณาคดี ในเดือนกันยายน พศ 2554 ก็เป็นที่บ่งชัดแล้วว่า หลักฐานที่นำมาฟ้องเขามันอ่อนเกินไปอย่างมาก ทางอัยการไม่สามารถอธิบายได้ว่า อำพล ไปได้เบอร์โทรศัพท์มือถือของสมเกียรติมาได้อย่างไร แถมเบอร์โทรศัพท์ที่ส่งข้อความออกไป ก็ไม่ใช่เบอร์โทรศัพท์ของอำพล แต่ทางอัยการกล่าวหาว่า ข้อความเหล่านั้นส่งมาจากโทรศัพท์ที่มีเบอร์ ไอมี เดียวกันกับโทรศัพท์ของอำพล ทนายจำเลยยังได้แสดงหลักฐานต่อตุลาการว่า หากจะโคลนเบอร์ไอมีนั้น ทำได้ง่ายมาก ใครที่มีความรู้ทางเทคโนโลยีเล็กน้อย ก็จะสามารถส่งข้อความทางโทรศัพท์ โดยปกปิดเบอร์จริง แล้วปลอมเบอร์ไอมีส่งออกไปได้อย่างไร ซึ่งเบอร์ไอมีนั้น ก็บังเอิญไปตรงกับเบอร์ของอำพล
ในวันที่ 23 พฤศจิกายน พศ 2554 ผู้พิพากษาได้ให้คำตัดสินลงโทษอำพล ทั้งๆที่ฝ่ายอัยการยอมรับว่า ไม่สามารถพิสูจน์ให้เห็นได้อย่างแจ่มชัดว่า อำพล คือผู้ที่ส่งข้อความเหล่านั้น การตัดสินว่าเขาผิด ก็เพียงเพราะว่า ฝ่ายจำเลยพิสูจน์ไม่ได้ว่าเขาไม่ได้ทำ
ศาลได้ตัดสินให้จำคุกเขาห้าปีต่อหนึ่งข้อความ รวมสี่เท็กซ์ก็เป็นต้องจำคุก 20 ปี ระหว่างนั้นมีน้ำท่วมหนัก จึงไม่สามารถนำอำพล จากเรือนจำคลองเปรมมาฟังคำตัดสินที่ศาลได้ เขาเลยต้องฟังจากโทรทัศน์วงจรปิดจากเรือนจำ เมื่อไม่เข้าใจคำพิพากษาที่ใช้เวลาอ่าน 18 นาที เพราะเสียงจากโทรทัศน์ออกมาไม่ชัด เจ้าหน้าที่เรือนจำที่นั่งฟังอยู่กับอำพลได้ขอให้เจ้าหน้าที่ทางศาลสรุปให้ฟัง “ลุงต้องติดอยู่ในนั้น 20 ปี” เจ้าหน้าที่ทางศาลตอบ
ความหนักหน่วงของคำพิพากษาช้อคคนไทยจำนวนมาก กษัตริย์ภูมิพล สามารถให้อภัยลดหย่อนโทษลงก็ได้ หากแต่เขาไม่ทำ
อำพลถูกขังอยู่ที่คุมขังนักโทษเด็ดขาด โซน 8 ที่คลองเปรม ซึ่งมีห้องขัง 32 ห้องและมีนักโทษอยู่กันอย่างแออัด ห้องขังแต่ละห้องมีขนาด กว้างสามเมตรยาวห้าเมตร จุนักโทษ 20 ถึง 24 คนต่อห้อง อำพลต้องทำงานในโรงงานของเรือนจำทำถ้วยกระดาษ โดยมีกำหนดให้ผลิตวันละ 2500 ถ้วย นักโทษในนั้นบอกว่า เขาไม่เคยทำได้ครบตามจำนวนบังคับเนื่องจากสุขภาพไม่ดี แต่นักโทษคนอื่นมาช่วยทำให้ได้ครบโควต้า
ในปีพศ 2555 อำพลเริ่มมีอาการปวดกะเพาะอย่างรุนแรง หมอก็ให้แต่ยาแก้ปวดมากิน แต่ความปวดก็ดำเนินต่อไปไม่ได้หยุด มาถึงเดือน พค 2555 กะเพาะของเขามีอาการบวมและแข็งราวกับได้กลืนก้อนหินเข้าไป ตามคำบอกเล่าของผู้ต้องหาคดีหมิ่นร่วมกันในเรือนจำ ธันย์ฐวุฒิ ทวีวโรดมกุล อากงร้องไห้พร่ำบอกว่า “ปล่อยให้ผมตายเถอะ”
เช้าวันศุกร์ที่ 4 พค 2555 อำพลได้ถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลเรือนจำ นั่งไปบนเก้าอี้รถเข็น เพราะเขาเดินไม่ไหวแล้ว ธันย์ฐวุฒิ กล่าวว่า ดวงตาของชายสูงอายุสีเหลืองจัดจากความหนักหนาของโรคร้าย ไม่มีการวินิจฉัยว่าเขาเป็นอะไร เพราะห้องแล็บของโรงพยาบาลได้ปิดไปแล้ว
แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว อำพล ตั้งนพกุล เสียชีวิตลงเมื่อวันที่ 8 พฤษภาคม พศ 2555 ด้วยมะเร็งในตับ สิริรวมอายุ 64 ปี
ธันย์ฐวุฒิ ผู้เป็นมิตรยามยาก ได้ช่วยดูแลอำพลในเรือนจำ กล่าวว่า มันชัดเจนเลยว่า อากงเป็นผู้บริสุทธิ์ และมึความเคารพบูชาสถาบันกษัตริย์ ยามใดที่ชายชราเดินผ่านภาพของกษัตริย์ภูมิพล ในโซน 8 ของเรือนจำ เขาจะยกมือขึ้นไหว้แล้วค้อมหัวคำนับเพื่อแสดงความเคารพ ธันย์ฐวุฒิ กล่าว “ผมเชื่อแน่เลยว่า อากงทำไปด้วยความจริงใจ”
🇬🇧 In memory of Ampon Tangnoppakul, known as Akong, who died in the hospital of Klong Prem Prison eight years ago on May 8, 2012.
Ampon, a retired container vehicle driver, was arrested on August 3, 2010, by 15 police who raided the modest rented house in the suburbs southeast of Bangkok where he lived with his wife Rosmalin and some of his children and grandchildren.
The police were investigating four text messages attacking the monarchy which were allegedly sent to the phone of Somkiat Klongwattanasak, personal secretary to Abhisit Vejjajiva, who was prime minister at the time.
According to police, the IMEI number of the mobile phone that sent the messages matched one of Ampon's phones. But he insisted he was innocent, saying he didn't even know how to send an SMS message.
In January 2011, Ampon was charged with lèse majesté and breaches of Thailand’s computer crimes act.
During his trial, in September 2011, it became clear that the evidence against him was exceptionally weak. The prosecution was unable to explain how Ampon could have obtained Somkiat’s mobile phone number. Also, the phone number from which the messages were sent was not the same as Ampon’s number, but the prosecution alleged that the messages were sent from a phone with the same IMEI as Ampon’s. Defence lawyers also shared evidence with the court showing how easy it was to clone IMEI numbers. Anyone with a little technical skill could have sent the text messages while concealing their real source, using a fake IMEI number which turned out to be Ampon’s.
On November 23, 2011, the judges gave their verdict. Amazingly, although they conceded that the prosecution had failed to prove beyond doubt that Ampon had sent the offensive text messages, they convicted him anyway because he was unable to prove that he had not.
The sentence was five years for each of the four text messages, for a total of 20 years imprisonment. Severe floods had prevented Ampon being brought from Klong Prem prison to the court to hear his sentence, so he watched the proceedings via a video link from jail. Unable to hear the 18-minute verdict properly, prison officers sitting with Ampon asked for a summary afterwards via the video link. “Uncle, you'll be inside for twenty years,” one of the court officers replied.
The harshness of the sentence shocked many Thais. King Bhumibol could have intervened to save Ampon, but as usual he did nothing.
Ampon was jailed in the maximum-security Zone 8 of Klong Prem. There are 32 overcrowded cells in Zone 8, each three meters by five meters, and each holding around 20 to 24 prisoners. Ampon was put to work in the prison factory making paper cups. He had a daily target of making 2,500 cups. Inmates said he never reached this target, due to his poor health, but others helped him fulfil his quota.
In 2012, Ampon began suffering severe stomach pains, but doctors just gave him some painkillers. The pain continued, and by May 2012 his stomach had become bloated and hard, as if he had swallowed a large stone. According to fellow lèse majesté inmate Tanthawut Taweewarodomkul, he wept and exclaimed over and over again: “Just let me die.”
On the morning of Friday, May 4, 2012, Ampon was finally sent to the prison hospital, in a wheelchair because he was no longer able to walk. Tanthawut says the old man’s eyes were very yellow by this stage. There was no attempt to diagnose his condition until Monday because the hospital lab was closed for the weekend.
It was already too late. Ampon Tangnoppakul died on May 8, 2012, from cancer of the liver. He was 64.
Tanthawut, who befriended and looked after Ampon in prison, said it was clear that he was innocent, and indeed that he revered the monarchy. Each time the old man walked past a photograph of King Bhumibol in Zone 8 of the prison, Tanthawut said, he would bring his hands together and bow his head in a wai to show his respect. “I am certain,” Tanthawut said, “that he did so sincerely.”
อำพล ซึ่งได้เกษียรจากการประกอบอาชีพขับรถขนส่ง ถูกจับเมื่อวันที่ 3 สิงหาคม พศ 2553 โดยมีตำรวจถึง 15 นาย บุกไปล้อมจับเขาที่บ้านเช่าที่อยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของกรุงเทพฯ (จังหวัดสมุทรปราการ) อยู่กับภรรยาคือ รสมาลิน และลูกหลานจำนวนหนึ่ง
ฝ่ายตำรวจได้สืบสวน กรณีที่มีข้อความสี่ฉบับมาให้ทางโทรศัพท์มือถือของ สมเกียรติ ครองวัฒนสุข เลขานุการส่วนตัวของอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ นายกรัฐมนตรีในขณะนั้น
ตามข้ออ้างจากทางตำรวจ หมายเลข อัตลักษณ์อุปกรณ์โทรศัพท์เคลื่อนที่สากล หรือ ไอมี (IMEI) เป็นเลขเดียวกับหมายเลขของโทรศัพท์มือถือของอำพล แต่เขายืนยันในความบริสุทธ์ของตนเอง ว่า เขาไม่รู้ว่าจะส่งข้อความทางเอสเอ็มเอสได้อย่างไรด้วยซ้ำ
ในเดือนมกราคม พศ 2554 อำพลถูกฟ้องด้วยข้อกล่าวหาว่าละเมิดกฎหมายหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ 112 และ พระราชบัญญัติว่าด้วยการกระทำความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์
ระหว่างการพิจารณาคดี ในเดือนกันยายน พศ 2554 ก็เป็นที่บ่งชัดแล้วว่า หลักฐานที่นำมาฟ้องเขามันอ่อนเกินไปอย่างมาก ทางอัยการไม่สามารถอธิบายได้ว่า อำพล ไปได้เบอร์โทรศัพท์มือถือของสมเกียรติมาได้อย่างไร แถมเบอร์โทรศัพท์ที่ส่งข้อความออกไป ก็ไม่ใช่เบอร์โทรศัพท์ของอำพล แต่ทางอัยการกล่าวหาว่า ข้อความเหล่านั้นส่งมาจากโทรศัพท์ที่มีเบอร์ ไอมี เดียวกันกับโทรศัพท์ของอำพล ทนายจำเลยยังได้แสดงหลักฐานต่อตุลาการว่า หากจะโคลนเบอร์ไอมีนั้น ทำได้ง่ายมาก ใครที่มีความรู้ทางเทคโนโลยีเล็กน้อย ก็จะสามารถส่งข้อความทางโทรศัพท์ โดยปกปิดเบอร์จริง แล้วปลอมเบอร์ไอมีส่งออกไปได้อย่างไร ซึ่งเบอร์ไอมีนั้น ก็บังเอิญไปตรงกับเบอร์ของอำพล
ในวันที่ 23 พฤศจิกายน พศ 2554 ผู้พิพากษาได้ให้คำตัดสินลงโทษอำพล ทั้งๆที่ฝ่ายอัยการยอมรับว่า ไม่สามารถพิสูจน์ให้เห็นได้อย่างแจ่มชัดว่า อำพล คือผู้ที่ส่งข้อความเหล่านั้น การตัดสินว่าเขาผิด ก็เพียงเพราะว่า ฝ่ายจำเลยพิสูจน์ไม่ได้ว่าเขาไม่ได้ทำ
ศาลได้ตัดสินให้จำคุกเขาห้าปีต่อหนึ่งข้อความ รวมสี่เท็กซ์ก็เป็นต้องจำคุก 20 ปี ระหว่างนั้นมีน้ำท่วมหนัก จึงไม่สามารถนำอำพล จากเรือนจำคลองเปรมมาฟังคำตัดสินที่ศาลได้ เขาเลยต้องฟังจากโทรทัศน์วงจรปิดจากเรือนจำ เมื่อไม่เข้าใจคำพิพากษาที่ใช้เวลาอ่าน 18 นาที เพราะเสียงจากโทรทัศน์ออกมาไม่ชัด เจ้าหน้าที่เรือนจำที่นั่งฟังอยู่กับอำพลได้ขอให้เจ้าหน้าที่ทางศาลสรุปให้ฟัง “ลุงต้องติดอยู่ในนั้น 20 ปี” เจ้าหน้าที่ทางศาลตอบ
ความหนักหน่วงของคำพิพากษาช้อคคนไทยจำนวนมาก กษัตริย์ภูมิพล สามารถให้อภัยลดหย่อนโทษลงก็ได้ หากแต่เขาไม่ทำ
อำพลถูกขังอยู่ที่คุมขังนักโทษเด็ดขาด โซน 8 ที่คลองเปรม ซึ่งมีห้องขัง 32 ห้องและมีนักโทษอยู่กันอย่างแออัด ห้องขังแต่ละห้องมีขนาด กว้างสามเมตรยาวห้าเมตร จุนักโทษ 20 ถึง 24 คนต่อห้อง อำพลต้องทำงานในโรงงานของเรือนจำทำถ้วยกระดาษ โดยมีกำหนดให้ผลิตวันละ 2500 ถ้วย นักโทษในนั้นบอกว่า เขาไม่เคยทำได้ครบตามจำนวนบังคับเนื่องจากสุขภาพไม่ดี แต่นักโทษคนอื่นมาช่วยทำให้ได้ครบโควต้า
ในปีพศ 2555 อำพลเริ่มมีอาการปวดกะเพาะอย่างรุนแรง หมอก็ให้แต่ยาแก้ปวดมากิน แต่ความปวดก็ดำเนินต่อไปไม่ได้หยุด มาถึงเดือน พค 2555 กะเพาะของเขามีอาการบวมและแข็งราวกับได้กลืนก้อนหินเข้าไป ตามคำบอกเล่าของผู้ต้องหาคดีหมิ่นร่วมกันในเรือนจำ ธันย์ฐวุฒิ ทวีวโรดมกุล อากงร้องไห้พร่ำบอกว่า “ปล่อยให้ผมตายเถอะ”
เช้าวันศุกร์ที่ 4 พค 2555 อำพลได้ถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลเรือนจำ นั่งไปบนเก้าอี้รถเข็น เพราะเขาเดินไม่ไหวแล้ว ธันย์ฐวุฒิ กล่าวว่า ดวงตาของชายสูงอายุสีเหลืองจัดจากความหนักหนาของโรคร้าย ไม่มีการวินิจฉัยว่าเขาเป็นอะไร เพราะห้องแล็บของโรงพยาบาลได้ปิดไปแล้ว
แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว อำพล ตั้งนพกุล เสียชีวิตลงเมื่อวันที่ 8 พฤษภาคม พศ 2555 ด้วยมะเร็งในตับ สิริรวมอายุ 64 ปี
ธันย์ฐวุฒิ ผู้เป็นมิตรยามยาก ได้ช่วยดูแลอำพลในเรือนจำ กล่าวว่า มันชัดเจนเลยว่า อากงเป็นผู้บริสุทธิ์ และมึความเคารพบูชาสถาบันกษัตริย์ ยามใดที่ชายชราเดินผ่านภาพของกษัตริย์ภูมิพล ในโซน 8 ของเรือนจำ เขาจะยกมือขึ้นไหว้แล้วค้อมหัวคำนับเพื่อแสดงความเคารพ ธันย์ฐวุฒิ กล่าว “ผมเชื่อแน่เลยว่า อากงทำไปด้วยความจริงใจ”
🇬🇧 In memory of Ampon Tangnoppakul, known as Akong, who died in the hospital of Klong Prem Prison eight years ago on May 8, 2012.
Ampon, a retired container vehicle driver, was arrested on August 3, 2010, by 15 police who raided the modest rented house in the suburbs southeast of Bangkok where he lived with his wife Rosmalin and some of his children and grandchildren.
The police were investigating four text messages attacking the monarchy which were allegedly sent to the phone of Somkiat Klongwattanasak, personal secretary to Abhisit Vejjajiva, who was prime minister at the time.
According to police, the IMEI number of the mobile phone that sent the messages matched one of Ampon's phones. But he insisted he was innocent, saying he didn't even know how to send an SMS message.
In January 2011, Ampon was charged with lèse majesté and breaches of Thailand’s computer crimes act.
During his trial, in September 2011, it became clear that the evidence against him was exceptionally weak. The prosecution was unable to explain how Ampon could have obtained Somkiat’s mobile phone number. Also, the phone number from which the messages were sent was not the same as Ampon’s number, but the prosecution alleged that the messages were sent from a phone with the same IMEI as Ampon’s. Defence lawyers also shared evidence with the court showing how easy it was to clone IMEI numbers. Anyone with a little technical skill could have sent the text messages while concealing their real source, using a fake IMEI number which turned out to be Ampon’s.
On November 23, 2011, the judges gave their verdict. Amazingly, although they conceded that the prosecution had failed to prove beyond doubt that Ampon had sent the offensive text messages, they convicted him anyway because he was unable to prove that he had not.
The sentence was five years for each of the four text messages, for a total of 20 years imprisonment. Severe floods had prevented Ampon being brought from Klong Prem prison to the court to hear his sentence, so he watched the proceedings via a video link from jail. Unable to hear the 18-minute verdict properly, prison officers sitting with Ampon asked for a summary afterwards via the video link. “Uncle, you'll be inside for twenty years,” one of the court officers replied.
The harshness of the sentence shocked many Thais. King Bhumibol could have intervened to save Ampon, but as usual he did nothing.
Ampon was jailed in the maximum-security Zone 8 of Klong Prem. There are 32 overcrowded cells in Zone 8, each three meters by five meters, and each holding around 20 to 24 prisoners. Ampon was put to work in the prison factory making paper cups. He had a daily target of making 2,500 cups. Inmates said he never reached this target, due to his poor health, but others helped him fulfil his quota.
In 2012, Ampon began suffering severe stomach pains, but doctors just gave him some painkillers. The pain continued, and by May 2012 his stomach had become bloated and hard, as if he had swallowed a large stone. According to fellow lèse majesté inmate Tanthawut Taweewarodomkul, he wept and exclaimed over and over again: “Just let me die.”
On the morning of Friday, May 4, 2012, Ampon was finally sent to the prison hospital, in a wheelchair because he was no longer able to walk. Tanthawut says the old man’s eyes were very yellow by this stage. There was no attempt to diagnose his condition until Monday because the hospital lab was closed for the weekend.
It was already too late. Ampon Tangnoppakul died on May 8, 2012, from cancer of the liver. He was 64.
Tanthawut, who befriended and looked after Ampon in prison, said it was clear that he was innocent, and indeed that he revered the monarchy. Each time the old man walked past a photograph of King Bhumibol in Zone 8 of the prison, Tanthawut said, he would bring his hands together and bow his head in a wai to show his respect. “I am certain,” Tanthawut said, “that he did so sincerely.”
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar