กลอนสดุดี....แด่องค์ราชันย์.....แห่งเมืองสารขันธ์ หัวหน้าคณะลิเกลวงโลก....

 เรื่องเล่าเคล้านิยาย  กับสายวารี......." ราณีแห่งราชันย์  " .......

ขุนเขาเล่านิยาย :

เรื่องเล่าเคล้านิยาย กับสายวารี.....

ร่าย.....

กาลครั้งหนึ่งเนิ่นนาน ณ.เมืองบาดาลเมืองหนึ่ง

คนบูชาศิวะลึงค์ ไม่คำนึงถึงศาลสูง

พระราชาเดินไม่ได้ ต้องมีไม้เดินพยุง

มเหสีดั่งนกยุง แม้นอยู่สูงมุ่งกามา…………

กลอน............

ครองบัลลังก์ ดั่งฟ้า มาเนิ่นนาน

ปกครองเมือง บาดาล นานหนักหนา

พระราชา องค์นี้ มีปรีชา

เป็นสุดยอด ราชา แห่งราชันย์

แต่กระไรไพร่ฟ้า หน้าหม่นหมอง

ไม่ปรองดอง เช่นเมืองฟ้า เมืองสวรรค์

ต่างรุกเร้า เข้าห้ำหัน กันและกัน

ไพร่โทรจัน เข้าพันตู สู้ศักดินา

หัวระแหง แดงเดือด ด้วยเลือดไพร่

เลือดหลั่งไหล ไพร่ตายจาก มากหนักหนา

สีเหลืองแดง แบ่งแยกสี แบ่งฎีกา

พระราชา ข้านี้ไซร์ ไม่เหลียวแล

คนชั่วช้า เป็นกาฝาก มากสำนัก

คนสูงศักดิ์ ตำหนักล่าง สร้างกระแส

จากขี้ข้า มาเป็นนาย สบายแฮ

ไพร่แท้ๆ แค่เพียงดิน สิ้นทางเดิน

ฝ่ายราณี ผู้มีศักดิ์ ยังมักมาก

มิอาจพราก จากกามกล จนห่างเหิร

แปรจากร่าง ข้างราชันย์ แยกกันเดิน

สราญเพลิน เจริญกาม นามระบือ

ฤาถึงกาล บาดาลเมือง ต้องเปลื้องผ่าน

บริบาล ทานไม่ไหว กระไรหรือ

เมืองจะล่ม จมโลกันต์ กระนั้นฤา

คำเล่าลือ กระพือนั้น มันจะจริง

ร่ำลือกัน วันที่ดิน สิ้นราชา

เมืองธารา คทาถือ ด้วยมือหญิง

น้ำแห้งหาย ลายที่เร้น จักเป็นจริง

สรรพสิ่ง จักสิ้นลับ กับราชันย์............เรื่องเล่าเคล้านิยาย กับสายวารี.....