หุยฮานกหวีดอกหัก : คอลัมน์ใบตองแห้ง

หุยฮานกหวีดอกหัก : ใบตองแห้ง

ภาพยิ่งลักษณ์หิ้วกระเป๋าแอร์เมสใบละหลายล้าน ช็อปชิลชิล กลางกรุงลอนดอน บดบังนาฬิกาหรูเรือนที่ 18 ของพี่ป้อมไหม สำหรับบางคนอาจใช่ แต่สำหรับบางคนยิ่ง hurt เข้าไปใหญ่
บางคนที่อุตส่าห์ม็อบไล่ระบอบทักษิณ ตั้งแต่ยึดทำเนียบ ยึดสนามบิน จนเป่านกหวีดปิดเมือง ปิดสถานที่ราชการ ขัดขวางเลือกตั้ง หวังปฏิรูปประเทศไทย ไล่นักการเมืองชั่ว ให้เหลือแต่คนดีมีศีลธรรม ฯลฯ มาวันนี้กำลัง hurt หนัก ว่าทั้งปล่อยให้นักโทษหนีคดีลอยนวล ปล่อยให้พี่ใหญ่ลอยตัว จนเกิดวิกฤตศรัทธา ขณะที่ท่านผู้นำก็ตั้งท่าเป็นนักการเมือง เดินสายพบนักการเมืองหน้าเก่าๆ  
ซ้ำร้าย แกนนำพันธมิตรยังถูกไล่บี้เอาผิด ทั้งที่อุตส่าห์ต่อสู้เพื่อชาติบ้านเมือง 13 แกนนำปิดสนามบินใกล้สิ้นเนื้อประดาตัว ถูกยึดทรัพย์ 774 ล้าน

ก็เลยมีเสียงโอดครวญแบบ “เลิกแบ่งสีแบ่งพวกเถิดพี่น้อง ทั้งหลาย จงสามัคคีกัน เพื่อประเทศชาติ และอนาคตของพวกเราและลูกหลานสืบไป” ให้หัวร่อลั่นสนั่นโลกออนไลน์

ซึ่งก็คล้ายๆ ข้อเสนอปู่พิชัย ให้เพื่อไทย ประชาธิปัตย์ จับมือทวงคืนประชาธิปไตยจากทหาร หลังจากโดน ม.44 เซ็ตซีโร่สมาชิกพรรค และ 2 พรรคจะยื่นศาลรัฐธรรมนูญตีความ
อาจต่างที่ปู่พิชัยไม่เคยเป่านกหวีด เลยไม่ถูกเย้ยหยัน แต่ก็มีน้อยคนที่เห็นว่า 2 พรรคสามารถจับมือกัน เว้นแต่มีจุดร่วมบางอย่างเช่นปักป้าย “ไม่เอานายกฯ คนนอก”
แหม่ ความขัดแย้งที่ผ่านมามีตั้งแต่จุดยืน หลักการ โวหาร ไปถึงการกระทำ บาดลึกไปถึงมวลชนทั้งสองฝั่ง ไม่เฉพาะแกนนำ เกิดความรุนแรงกระทั่งสั่งใช้กระสุนจริง มันก็จะสามานย์อยู่ ไม่น้อย หากบอกให้ละไว้ก่อน แล้วจับมือกันทวงประชาธิปไตย

ข้อสำคัญ ประชาธิปไตยคืออะไร ยังคิดไม่เหมือนกันเลย ปัดโธ่ จะจับมือทวงคืนได้อย่างไร

ว่าตามจริง พวกเรียกร้องประชาธิปไตย หรือพวกเสื้อแดง (แล้วแต่จะเหมารวม เอาที่สบายใจ) ออกจะรู้สึกสะใจ สนุกสนานหุยฮาด้วยซ้ำ ที่เห็นพันธมิตรนกหวีดอกหัก ฟาดงวงฟาดงา ผิดหวังรัฐบาล เผลอๆ วัดกันจริงๆ เสื้อแดงอาจเกลียดเผด็จการทหาร น้อยกว่าเกลียดชัง “สลิ่ม” ปิดเมืองขัดขวางเลือกตั้ง ทั้งที่เหตุการณ์ผ่านไปแล้ว 4 ปีนั่น   ทั้งๆ ที่รู้แก่ใจว่า ถ้าสังคมไทยไม่สามารถหาฉันทามติ คนสองขั้วสองสีไม่สามัคคีกัน ก็ไม่มีวันทวงคืนประชาธิปไตย คสช.ก็จะอยู่ไปอย่างนี้ มีเลือกตั้งก็แปลงร่างไปสู่อำนาจหลังเลือกตั้ง ทั้งนายกฯ คนนอก ส.ว.แต่งตั้ง กรรมการยุทธศาสตร์ชาติ กรรมการปฏิรูปด้านต่างๆ เผลอๆ อยู่กันอย่างนี้ไปอีก 20 ปี
แต่ขณะเดียวกันก็รู้แก่ใจไง ว่าคนอีกข้างไม่เคยมีความคิดประชาธิปไตย ไม่เอากฎกติกา เห็นคนไม่เท่ากัน ยกตนเป็น คนดีมีศีลธรรมแต่ใช้กำลังตามอำเภอใจ ดูถูกเหยียดหยามคนเห็นต่างว่าไร้การศึกษา หรือชั่วช้าเลวทราม ต้องจำกัดสิทธิเสรีภาพ เชื่อถืออำนาจจากแต่งตั้งว่าดีงาม เที่ยงธรรม ทั้งที่ประชาชนตรวจสอบไม่ได้ ฯลฯ

คนแบบนี้จะจับมือสามัคคีหาฉันทามติได้อย่างไร สมมติจับมือล้มลุงตู่ เดี๋ยวก็ไม่เอาประชาธิปไตย เดี๋ยวก็ขัดขวางเลือกตั้งอยู่ดี

ยิ่งกว่านี้ ดูดีๆ ก็ไม่ใช่พันธมิตรนกหวีดอกหักรักคุดเสียหมด พวกที่ยังรักลุงตู่โดยไม่แยแสอะไรก็ถมไป นักวิชาการเขียนจดหมายเปิดผนึก ขึ้นต้นบอกว่าศรัทธาลดลงอย่างมาก ลงท้ายก็ยังขอให้รักษาความดีไปชั่วกาลนาน โธ่ถัง
เห็นมีแต่พรรคสะตอ ที่ต้องรบรากับกำนันดัง เห็นมีแต่พวกพันธมิตร ที่มาจากภาคประชาสังคม ซึ่งตอนแรกได้เข้าไปนั่งเป็น สปช. “รับค่ะ” ตอนหลังถูกเบียดออกจากโครงสร้างอำนาจ ขัดแย้งกับรัฐราชการเป็นใหญ่ จนเกิดกรณีสลายม็อบต้าน โรงไฟฟ้า
ส่วนพวกต้านโกง โปร่งใส นี่ก็ไม่รู้มีตัวตนจริงไหม หลังปลุกพลังศีลธรรมขึ้นมาเป็นมวลมหาประชาชน (กี่ล้านคนนะ เห็นคุยว่ายิ่งใหญ่กว่า 14 ตุลาด้วยซ้ำ) วันนี้ส่วนใหญ่ก็ดูจะหันไปสนใจคุณภาพชีวิต ปั่นจักรยาน แชร์ภาพอาหาร แชร์ธรรมะ บินไปปฏิบัติธรรมสำนักคอสเพลย์ ฯลฯ ทำเป็นไม่สนใจการเมืองกันหมดแล้ว
พลังที่ล้มประชาธิปไตยไม่สามารถแปรเปลี่ยนเป็นพลังทวงคืนประชาธิปไตยได้หรอก อาจมีเพียงส่วนน้อย ที่สำนึก กลับใจ แต่ส่วนใหญ่ปากแข็ง ไม่เคยทำผิดอะไร ไม่ยอมรับหลักการเหตุผล แล้วจะร่วมสร้างประชาธิปไตยได้อย่างไร

เพียงแต่พลังที่ไร้เหตุผล เมื่ออกหักผิดหวังฟาดงวงฟาดงา ก็สามารถเป็นตัวแปรสถานการณ์ เป็นหอกข้างแคร่ เป็นตัวป่วนอำนาจที่ไม่เป็นประชาธิปไตย ในแง่นี้ ก็เป็นคุณูปการที่ให้ดูชมโดยสนุกสนาน เฮฮา