บทกลอนบูชาเทวดาอัปรีย์ เทวีจัญไร พวกกาฝากสังคมที่ทำมาหากินด้วยการรับบริจาค

ขุนเขาบอก :

น้ำมาเทวดาหนี หันมาอีกที อ้าวเทวีหาย...สบายนะเอ็ง.....

เมืองเทวดา ถูกธาราล้อม
สายน้ำไหลอ้อม ล้อมสรวงสวรรค์
ทรัพย์สินเทวา คุณค่าอนันต์
สร้างเขื่อนล้อมกั้น ก่อนมันวอดวาย

จะอยู่หรือตาย ถุงทรายปิดล้อม
ทนุถนอม พร้อมพลีถวาย
จะเฝ้ารักษา จนชีวาวาย
เพื่อท่านสบาย เชื้อสายเทวดา

รอบพระนคร ไพร่นอนแช่น้ำ
น้ำรุกคุกคาม ถ้วยชามจมหาย
ศิระฉ่ำเย็น เซ่นน้ำทลาย
เป็นกระสอบทราย ป้องกายเทวดา

เทวีเทวา อุจจาระเน่าเหม็น
ถ่ายเช้าถ่ายเย็น เป็นที่สิเหน่หา
หมอบราบกราบกร คำสอนเทวดา
สูงส่งเทียมฟ้า พ่อมหาจำเริญ

อีกไม่กี่วัน สวรรค์คงล่ม
ธาราระทม สมคำสรรเสริญ
อุทกภัย ยิ่งใหญ่เหลือเกิน
ทุกข์ที่เผชิญ เกินจักเยียวยา

เทวดาเทวดี ขี่รุ้งเป็นสาย
รีบหลบเร้นกาย ปล่อยสายมหา
ธาราวารี พรากชีวีประชา
เทวาลอยฟ้า เจ้าพระยาเนืองนอง

สุดท้าย.....พระนคร ต้องนอนแช่น้ำ
ความทุกข์ลุกลาม สยามสยอง
มองไปทางไหน น้ำไหลเนืองนอง
หลงเฝ้าปกป้อง พี่น้องเทวดา...........น้ำมาเทวดาหนี หันมาอีกที อ้าวเทวีหาย...สบายนะเอ็ง...