คำตัดสินศาลของ "เหี้ยสั่งฆ่า "... เจ้าของ ม. ๑๑๒ ก็คือ "เหี้ยสั่งฆ่า"... แล้วเหล่าประชาชนทั้งหลายจะหวังอะไรจากศาล ถ้าไม่มี ม. ๑๑๒ เหี้ยสั่งฆ่าจะนั่งอยู่บัลลังก์เลือดนั้นต่อไปอีกไม่ได้ ทั้งสมยศ และสุรชัย ดาตอปีโด และนักโทษ ในข้อหา ๑๑๒ ทั้งหลาย เขาผิดอะไร ถ้าเป็นศาลของประเทศที่ ปกครองโดยกฎหมาย เขาจะไม่ตัดสินให้บุคคลเหล่านี้มีความผิดเลยเพราะตามหลักกฎหมายแล้วทั้งหมดเป็นคดีไม่มีมูล แต่ศาลของประเทศนี้มันทำงานตามใบสั่งที่มาจาก เจ้าของ ม. ๑๑๒ คือ " เหี้ยสั่งฆ่า " แล้วรัฐบาลก็ทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ไม่ยอมแตะต้อง ม. ๑๑๒ แล้วจะให้ประชาชนของประเทศนี้หันหน้าไปพึ่งใคร ...?

"คำวินิจฉัยนี้ยืนยันว่ารัฐไทยยังไม่เป็นประชาธิปไตยโดยสมบูรณ์" สมยศกล่าว

บนบัลลังค์มีคน 4 คน ผู้หญิงที่ดูท่าทางวัยรุ่น 1 คน
เริ่มอ่าน หากไม่นับเครื่องแบบครุยที่น่าเกรงขาม
หน้าตา น้ำเสียง และวิธีการออกเสียงของเธอ
ราวกับเด็กสาววัยรุ่นทั่วไป แต่สิ่งที่อ่านออกมานั้น
รัวราวปืนกลที่ลั่นไกยาว แทบไม่เว้นจังหวะหายใจ
ใจความทั้งหมดมีอยู่ว่า “112 ไม่ขัดต่อรัฐธรรมนูญ”

และต่อไปนี้คือเหตุผล
(บางประโยคที่สำคัญ จดมาคำต่อคำ)
- ไม่ได้เป็นการจำกัดเสรีภาพในการ
แสดงความคิดเห็นของบุคคล

- ประเทศไทยมีกษัตริย์มาช้านานนับแต่สมัยสุโขทัย
- อันแสดงถึงความเคารพยกย่องสูงสุด
ทั้งที่ปรากฏตามราชประเพณี นิติประเพณี
- ประกอบพระราชกรณียกิจมากมาย
- โดยเฉพาะในหลวงรัชกาลปัจจุบัน
ที่เสด็จเยี่ยมเยียนประชาชน สอนให้ประชาชน
พึ่งพาตนเองด้วยเศรษฐกิจพอเพียง
(ท่อนนี้ยาว เนื้อหาจากสคริปต์สารคดีหลังข่าว)
- คุณูปการของกษัตริย์ไทยนับแต่อดีต
- ซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของประเทศไทย
ไม่มีประเทศใดเหมือน!

- 112 เป็นสิ่งที่ทำให้มาตรา 8 ทำงานได้
- เป็นการกระทำที่ทำร้ายจิตใจคนที่เคารพรัก
เป็นการทำให้สังคม
- พึงเคารพสักการะ
- พึงเคารพสักการะ
- พึงเคารพสักการะ (มีคำนี้ทุกๆ 1 นาที)
- สืบเนื่องมาจากเหตุผลทางประวัติศาสตร์
ราชประเพณี นิติประเพณี
- รักษาคุณลักษณะสำคัญของ ประชาธิปไตย
อันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข

- 112 ไม่ได้กระทบกระเทือนสาระสำคัญ
ต่อเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น

และลงท้ายด้วย 23 มกราคม เวลา 9.00
นั่นคือวันพิพากษา---นัดชี้ชะตา

มันคือการเล็คเชอร์ขนาดยาว แบ็คอัพด้วยมุมมอง
ทางประวัติศาสตร์ ย้อนไปยังสมัยสุโขทัย
ในน้ำมีปลาในนามีข้าว อันเป็นจินตนาการ
โรแมนติกราวกับเรียงความของเด็กประถม
(ซึ่งเขียนตามคำบอกของคุณครู)

ชายคนนั้นก้มหน้ามองพื้นนิ่งๆ
หันมายิ้มให้ลูกชายของเค้าและคนในห้องเป็นระยะ
และทุกครั้งที่เค้าเคลื่อนไหวเสียงโซ่ก็ดังก้อง

ขณะที่กล้องซึ่งอยู่บนสุดของห้อง
กำลังจับจ้องเราทุกคน...

นายสมยศ พฤกษาเกษมสุขเดินทางกลับพร้อมเจ้าหน้าที่ศาล หลังศาลอ่านคำวินิฉัย