นี่มันลูกกูชัด ๆ (ขออภัยกระทู้ส่วนตัวไม่เกี่ยวกับการเมือง)
เมื่อเช้า ผมต้องขับรถไปส่งลูกเรียนพิเศษ เหมือนเช่นเคย หากทุกวันอาทิตย์ผมไม่ติดภารกิจใด ๆ ผมจะทำหน้าที่ พ่อ ในการดูแลลูก ๆ โดยปกติ ก็จะรอรับกลับมาพร้อมกันเลย
ลูกสาวคนนี้ ผมเลี้ยงมาแต่เกิด เลี้ยงมาด้วยมือตนเอง เพราะแม่เขาไม่ว่าง มีภารกิจที่ต้องทำงานกลางคืน เนื่องจากเป็นพยาบาล (ตอนนี้หย่ากันไปนานแล้ว)
ฉะนั้นอุปนิสัยใจคอ การกล่อมเกลามันจะมาจากผม (ผมเลี้ยงลูกเหมือนเพื่อน คุยกันด้วยเหตุผล มันก็จะได้รับการหล่อหลอมมาจากผม)
ผมอ่านมติชน ลูกก็อ่านมติชน ผมอ่าน โลกวันนี้ ลูกก็อ่านโลกวันนี้ แต่แกออกปากว่า อันหลังนี้เขียนเอียง (ฮา)
ขณะขับออกจากหมู่บ้าน ลูกสาวผมก็เอ่ยปาก คุณพ่อหนูมีเรื่อง อยากปรึกษาหนึ่งเรื่องอยากถามหนึ่งเรื่อง คุณพ่อจะเอาเรื่องไหนก่อน
ผม งง เว้ยเฮ้ยมาไม้ไหน เอาเรื่องปรึกษาก่อน
ครูอยากให้หนูสอบห้องกิ๊ฟเตท ในชั้นมอสี่ เพราะหนูคะแนนถึง (แกเรียนได้ที่หนึ่งมาตลอด) แต่หนูเห็นว่า เพื่อน ๆ ในห้องนั้น เขาไม่เอาใคร แข่งกันเรียน ไม่คุยกัน เห็นแก่ตัว หนูกลัว
ผมให้แกเลือกเอาด้วยตัวเอง ถ้าเรียนได้ (จะใช้การเรียนด้วยภาษาอังกฤษ )หนูต้องปรับตัวเอง ถ้าหนูไม่อยากสอบ ก็ไม่ต้องสอบ พ่อแค่อยากให้หนูสนุกกับการเรียนแค่นั้น แต่ผมรู้ว่าลูกแอบเตรียมตัวเพราะช่วงนี้ ทั้งฟังพูดอ่านเขียน แกเตรียมตัวหนักมาก โดยเฉพาะการอบดูหนังซาวแทรค
แต่อยากบอกไว้อย่างหนึ่งว่า อย่ากลัวการเปลี่ยนแปลงเพราะเมื่อถึงเวลา หนูหนีมันไม่พ้น
อันนี้พื้น ๆ
แต่พอมาถึงคำถามนี่สิ
พื้นฐานของลูกผม แกเป็นนักช่วยเหลือเพื่อนมาแต่เรียนมอหนึ่งแล้ว
ใครสอบไม่ดี ใครมีปัญหา ใครไม่เข้าใจ ใครไม่ยอมทำงานกลุ่ม ลูกสาวผมมันชอบช่วยเหลือ เพื่อให้เพื่อนไม่ติด ร.
งานกลุ่มแต่ละอย่าง ลูกสาวจะเป็นตัวจักรสำคัญ เพราะผมเคยถามเวลาพาแกไปซื้อของเพื่อทำงานกลุ่มว่า ทำไมไม่เห็นแบ่งให้เพื่อนไปซื้อของกันบ้างเลย ทำไมหนูทำอยู่คนเดียว
ลูกสาวจึงเป็นที่รักของเพื่อน ๆ ในห้องมาก ๆ ย่า(แม่ของผม)เคยเล่าให้ฟังว่า วันฟังผลสอบ พอครูประกาศว่า ด.ญ.คนนี้สอบได้เป็นที่หนึ่ง เพื่อน ๆ ลูกในห้องจะรบมือเป่าปาก กระโดดโลดเต้นเพราะดีใจด้วย
แกบอกว่า มีงานกลุ่มด้านภาษาที่สำคัญ จัดกลุ่มไว้กลุ่มละ ห้าคน แกก็รับบทเก็บตกเพื่อนกำพร้า เหมือนเดิม คือ คนไหน ไม่มีใครเอา ก็มารวมกันไว้กับตัวแก ปรากฏว่ามันเกิน คือมีเด็กผู้ชายอีกหนึ่งคนมาขออยู่ด้วย กลายเป็นหกคน แต่ลูกผมเก็บงำเอาไว้เพราะคิดว่า วันท้าย ๆ คงขอครูเป็นกรณีพิเศษเป็นหกคนได้
แต่ลูกคิดผิด ครูบอกว่าไม่ได้ ต้องห้าคนเท่านั้น
ลูกผมเก็บมานอนคิด อยู่สามวัน ตัดสินใจเอางานที่ทำไว้ให้เพื่อนทั้งห้าคน แล้วเสียสละ ออกจากกลุ่มไปขออยู่กับกลุ่มอื่นแทน
แต่นั่นหมายถึง สัดส่วนการทำงานในการได้คะแนนกับเด็กกลุ่มใหม่จะน้อยอยู่ในอันดับท้าย
ผมถามว่ามันกระทบกับวิชานี้ไหม เพื่อนกลุ่มอื่นจะรับไหม แล้วจะส่งผลอย่างไร
ลูกบอกว่าเพื่อนกลุ่มอื่นยินดีรับ ที่หนูออกมาเพราะว่าหากหนูลอยแพห้าคนนี้ พวกนี้คงไปไม่รอด หนูเลยให้งานที่หนูทำไว้เอาไปสานต่อ ซึ่งมันเสร็จหมดแล้ว
เพื่อนสนิทหนูบอกว่า ไม่ต้องเสียสละขนาดนั้นก็ได้ แต่หนูคิดว่าหนูทำถูกแล้วพ่อวาหนูทำถูกมั้ย
ผมบอกตรง ๆ ว่าไม่รู้จะตอบอย่างไร ใจหนึ่งก็แปลกใจ อีกใจหนึ่งก็ ดีใจ อีกใจหนึ่งก็ งง
ได้แต่บอกว่า ถ้าคิดว่าทำอะไรแล้วถูกต้อง ทำแล้วมันได้ช่วยเหลือคนอื่น ทำแล้วสุขใจโดยไม่หวังสิงตอบแทน หนูทำไปเถอะ พ่อไม่ขัด
จริง ๆ ผมแอบปลื้มใจที่ลูกคิดแบบนี้ รู้จักนึกถึงคนอื่น รู้จักแบ่งปัน รู้จักรักคนอื่น
ผมไม่ได้คุยนะ ระหว่างที่ผมเคลือนไหวในม๊อบ ลูกเคยรอผมจนดึกเพื่อบอกกับผมว่า หนูรักพ่อ หนูไม่ห้ามที่พ่อทำ แต่หนูเป็นห่วงเลยอยากให้พ่อรู้ว่าหนูกลัวพ่อจะเป็นอะไรไป (ตอนนั้นสถานการณ์มันเครียดมาก)
ผมได้แต่บอกกับลูก แบบกลบเกลื่อนว่า ทำไมกลัวไม่มีใครส่งเรียนเหรอ ลูกไม่ได้ตอบหรอก แต่ผมรู้ว่า แกรู้สึกยังงัย
กระทู้นี้ หากสมาชิกอ่านแล้ว เห็นว่าไม่เกี่วข้องกับเนื้อหาในห้องก็อย่าหมั่นไส้ผมนะ ขออภัยที่ผมมานั่งคิดดูแล้ว ไม่อาจจะเก็บไว้ในใจคนเดียวได้
รู้สึกดีใจที่ลูกคิดถึงคนอื่น ๆ ก่อนเหมือนที่เราเคยทำ
ผิดกันก็แต่ ตอนเด็ก ๆ ผมเกเรมาก แต่ลูกไม่เก วันนี้เป็นวันที่ผมคุยกับลูกแล้วรู้สึกดีมาก ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ผมเชื่อว่า หากวันใดวันหนึ่งในอนาคต การต่อสู้อย่างที่ พ่อมันเคยทำยังไม่จบ
ผมมีทายาทที่จะออกไปทำงานแบบนี้แทนผมแล้ว
ดีใจจังที่สอนลูกให้เป็นอย่างนี้ได้
............................................................................................................................................................ ลูกสาวคนนี้ ผมเลี้ยงมาแต่เกิด เลี้ยงมาด้วยมือตนเอง เพราะแม่เขาไม่ว่าง มีภารกิจที่ต้องทำงานกลางคืน เนื่องจากเป็นพยาบาล (ตอนนี้หย่ากันไปนานแล้ว)
ฉะนั้นอุปนิสัยใจคอ การกล่อมเกลามันจะมาจากผม (ผมเลี้ยงลูกเหมือนเพื่อน คุยกันด้วยเหตุผล มันก็จะได้รับการหล่อหลอมมาจากผม)
ผมอ่านมติชน ลูกก็อ่านมติชน ผมอ่าน โลกวันนี้ ลูกก็อ่านโลกวันนี้ แต่แกออกปากว่า อันหลังนี้เขียนเอียง (ฮา)
ขณะขับออกจากหมู่บ้าน ลูกสาวผมก็เอ่ยปาก คุณพ่อหนูมีเรื่อง อยากปรึกษาหนึ่งเรื่องอยากถามหนึ่งเรื่อง คุณพ่อจะเอาเรื่องไหนก่อน
ผม งง เว้ยเฮ้ยมาไม้ไหน เอาเรื่องปรึกษาก่อน
ครูอยากให้หนูสอบห้องกิ๊ฟเตท ในชั้นมอสี่ เพราะหนูคะแนนถึง (แกเรียนได้ที่หนึ่งมาตลอด) แต่หนูเห็นว่า เพื่อน ๆ ในห้องนั้น เขาไม่เอาใคร แข่งกันเรียน ไม่คุยกัน เห็นแก่ตัว หนูกลัว
ผมให้แกเลือกเอาด้วยตัวเอง ถ้าเรียนได้ (จะใช้การเรียนด้วยภาษาอังกฤษ )หนูต้องปรับตัวเอง ถ้าหนูไม่อยากสอบ ก็ไม่ต้องสอบ พ่อแค่อยากให้หนูสนุกกับการเรียนแค่นั้น แต่ผมรู้ว่าลูกแอบเตรียมตัวเพราะช่วงนี้ ทั้งฟังพูดอ่านเขียน แกเตรียมตัวหนักมาก โดยเฉพาะการอบดูหนังซาวแทรค
แต่อยากบอกไว้อย่างหนึ่งว่า อย่ากลัวการเปลี่ยนแปลงเพราะเมื่อถึงเวลา หนูหนีมันไม่พ้น
อันนี้พื้น ๆ
แต่พอมาถึงคำถามนี่สิ
พื้นฐานของลูกผม แกเป็นนักช่วยเหลือเพื่อนมาแต่เรียนมอหนึ่งแล้ว
ใครสอบไม่ดี ใครมีปัญหา ใครไม่เข้าใจ ใครไม่ยอมทำงานกลุ่ม ลูกสาวผมมันชอบช่วยเหลือ เพื่อให้เพื่อนไม่ติด ร.
งานกลุ่มแต่ละอย่าง ลูกสาวจะเป็นตัวจักรสำคัญ เพราะผมเคยถามเวลาพาแกไปซื้อของเพื่อทำงานกลุ่มว่า ทำไมไม่เห็นแบ่งให้เพื่อนไปซื้อของกันบ้างเลย ทำไมหนูทำอยู่คนเดียว
ลูกสาวจึงเป็นที่รักของเพื่อน ๆ ในห้องมาก ๆ ย่า(แม่ของผม)เคยเล่าให้ฟังว่า วันฟังผลสอบ พอครูประกาศว่า ด.ญ.คนนี้สอบได้เป็นที่หนึ่ง เพื่อน ๆ ลูกในห้องจะรบมือเป่าปาก กระโดดโลดเต้นเพราะดีใจด้วย
แกบอกว่า มีงานกลุ่มด้านภาษาที่สำคัญ จัดกลุ่มไว้กลุ่มละ ห้าคน แกก็รับบทเก็บตกเพื่อนกำพร้า เหมือนเดิม คือ คนไหน ไม่มีใครเอา ก็มารวมกันไว้กับตัวแก ปรากฏว่ามันเกิน คือมีเด็กผู้ชายอีกหนึ่งคนมาขออยู่ด้วย กลายเป็นหกคน แต่ลูกผมเก็บงำเอาไว้เพราะคิดว่า วันท้าย ๆ คงขอครูเป็นกรณีพิเศษเป็นหกคนได้
แต่ลูกคิดผิด ครูบอกว่าไม่ได้ ต้องห้าคนเท่านั้น
ลูกผมเก็บมานอนคิด อยู่สามวัน ตัดสินใจเอางานที่ทำไว้ให้เพื่อนทั้งห้าคน แล้วเสียสละ ออกจากกลุ่มไปขออยู่กับกลุ่มอื่นแทน
แต่นั่นหมายถึง สัดส่วนการทำงานในการได้คะแนนกับเด็กกลุ่มใหม่จะน้อยอยู่ในอันดับท้าย
ผมถามว่ามันกระทบกับวิชานี้ไหม เพื่อนกลุ่มอื่นจะรับไหม แล้วจะส่งผลอย่างไร
ลูกบอกว่าเพื่อนกลุ่มอื่นยินดีรับ ที่หนูออกมาเพราะว่าหากหนูลอยแพห้าคนนี้ พวกนี้คงไปไม่รอด หนูเลยให้งานที่หนูทำไว้เอาไปสานต่อ ซึ่งมันเสร็จหมดแล้ว
เพื่อนสนิทหนูบอกว่า ไม่ต้องเสียสละขนาดนั้นก็ได้ แต่หนูคิดว่าหนูทำถูกแล้วพ่อวาหนูทำถูกมั้ย
ผมบอกตรง ๆ ว่าไม่รู้จะตอบอย่างไร ใจหนึ่งก็แปลกใจ อีกใจหนึ่งก็ ดีใจ อีกใจหนึ่งก็ งง
ได้แต่บอกว่า ถ้าคิดว่าทำอะไรแล้วถูกต้อง ทำแล้วมันได้ช่วยเหลือคนอื่น ทำแล้วสุขใจโดยไม่หวังสิงตอบแทน หนูทำไปเถอะ พ่อไม่ขัด
จริง ๆ ผมแอบปลื้มใจที่ลูกคิดแบบนี้ รู้จักนึกถึงคนอื่น รู้จักแบ่งปัน รู้จักรักคนอื่น
ผมไม่ได้คุยนะ ระหว่างที่ผมเคลือนไหวในม๊อบ ลูกเคยรอผมจนดึกเพื่อบอกกับผมว่า หนูรักพ่อ หนูไม่ห้ามที่พ่อทำ แต่หนูเป็นห่วงเลยอยากให้พ่อรู้ว่าหนูกลัวพ่อจะเป็นอะไรไป (ตอนนั้นสถานการณ์มันเครียดมาก)
ผมได้แต่บอกกับลูก แบบกลบเกลื่อนว่า ทำไมกลัวไม่มีใครส่งเรียนเหรอ ลูกไม่ได้ตอบหรอก แต่ผมรู้ว่า แกรู้สึกยังงัย
กระทู้นี้ หากสมาชิกอ่านแล้ว เห็นว่าไม่เกี่วข้องกับเนื้อหาในห้องก็อย่าหมั่นไส้ผมนะ ขออภัยที่ผมมานั่งคิดดูแล้ว ไม่อาจจะเก็บไว้ในใจคนเดียวได้
รู้สึกดีใจที่ลูกคิดถึงคนอื่น ๆ ก่อนเหมือนที่เราเคยทำ
ผิดกันก็แต่ ตอนเด็ก ๆ ผมเกเรมาก แต่ลูกไม่เก วันนี้เป็นวันที่ผมคุยกับลูกแล้วรู้สึกดีมาก ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ผมเชื่อว่า หากวันใดวันหนึ่งในอนาคต การต่อสู้อย่างที่ พ่อมันเคยทำยังไม่จบ
ผมมีทายาทที่จะออกไปทำงานแบบนี้แทนผมแล้ว
ดีใจจังที่สอนลูกให้เป็นอย่างนี้ได้
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar