เกิดเป็นขี้ข้า อย่าสะเออะหน้าว่าเจ้านาย....บ่ายังหนัก...ที่พักเท้า...เจ้าทั้งหลาย หัวยังหาย...กลายเป็นตั่ง...ให้นั่งแถ ศักดินา...ยังหน้ามน...คนยังแล ไพร่แก่ๆ...แม้ใกล้ตาย...ยังขายแรง

ขุนเขาบอก :

เกิดเป็นขี้ข้า อย่าสะเออะหน้าว่าเจ้านาย....

อิ่มแล้วนอน...ตอนเย็นๆ...เป็นไฉน
ความเป็นไท...ที่ไพร่นั่ง...ยังถูกถาม
ยังร้อนรน...เหมือนก้นไหม้...ไฟยังลาม
ยังถูกหยาม...ความเป็นคน...โดนรังแก

บ่ายังหนัก...ที่พักเท้า...เจ้าทั้งหลาย
หัวยังหาย...กลายเป็นตั่ง...ให้นั่งแถ
ศักดินา...ยังหน้ามน...คนยังแล
ไพร่แก่ๆ...แม้ใกล้ตาย...ยังขายแรง

เงินที่มา...ตราที่ได้...แค่ใบข้าว
ประเคนเจ้า(นาย)...ข้าวในนา...ขาข้าแข็ง
แค่พอกิน...ผืนดินเจ้า(นาย)...เขาคิดแพง
กินข้าวแดง...แข็งปานได...ไพร่ต้องกลืน

ความมีสิทธิ์...มนุษย์ชน...โดนตีหมาย
ถูกยิงตาย...กลายเป็นปล้น...โดนข่มขืน
มาทวงถาม...ความเป็นคน...โดนลูกปืน
โดนข่มขืน...กลับโดนยัน...ว่ามันยอม

อภิโท่...อภิถัง...กะละมังหม้อ
ไม่รักพ่อ...ถูกต่อว่า...ขี้ข้าขอม
ถูกแช่แข็ง...แต่งหัวโขน...จนต้องยอม
เปลี่ยนสีย้อม...ปลอมสีหงส์...โรงละคร

บทสุดท้าย...ตายแล้วฝัง...ยังเป็นไพร่
เผาจนไหม้...ขี้ไคลข้า...หมาไม่หอน
ศักดินา...ทาด้วยทอง...ทั้งกองฟอน
เล่นละคร...จนฟอนไหม้...ไพร่มันเลว.....เกิดเป็นขี้ข้า อย่าสะเออะหน้าว่าเจ้านาย....