คงไม่วาย. พึ่งคนใกล. ให้ออกโรง......

ขุนเขาบอก:

คงไม่วาย. พึ่งคนใกล. ให้ออกโรง......

อันความ. กรุณา. ปราณี
จะมีใคร. บังคับ. ก็หาไม่
หลั่งมาเอง. ดั่งน้ำฝน. ให้ชื่นใจ
จากฟากฟ้า. สุราลัย. สู่แดนดิน........

แผ่นดินเดือด. เลือดจะพล่าน. แล้วท่านเอ๋ย
คนที่เชย. ไม่ดั่งหวัง. ดังถวิล
เขาเชือดไก่. ให้ลิงกลัว. ทั่วธรณิน
ชโลมดิน. คือน้ำตา. นรากร

น้ำตาหยด. ดั่งกรดล้าง. อิสระภาพ
จากเคยกราบ. กลับเป็นขืน. ฝืนคำสอน
จากทำดี. ต้องได้ดี. มีนิวรณ์
ฤาคำสอน. พุทธองค์. ไม่ลงรอย

ลิงทุกตัว. ทั่วนคร. นอนหลบหน้า
ถึงคิวข้า. หน้าพระโรง   คงโดนสอย
ไก่ในเล้า. เขายังเชือด. เลือดเป็นรอย
ลิงตัวน้อย. อย่างพวกเรา. เขาเอาตาย

กาลข้างหน้า. ถ้ายังขืน. คงฟื้นยาก
ข้าวคงยาก. หมากคงแพง. แรงงานหาย
เศรษฐกิจ ปิดประเทศ. เขตอันตราย
คงไม่วาย. พึ่งคนใกล. ให้ออกโรง

เป็นเช่นนี้. ที่อยากเล่า. เอามาฝาก
ลิงจ๊ากๆ. ฟังเอาไว้. ใช่ทายโหร
ไก่ที่เชือด. เขาสั่งได้. ไอ้พวกโจร
เอ็งจะโดน. ถ้าไม่ฟัง. เขาสั่งความ.......

(หมายเหตุ-"ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน" อดีตคือบทเรียนที่ต้องถอดถอน วันเวลาเปลี่ยนไปสถานการณ์วันนี้ทุกคนต้องช่วยเหลือตัวเองไม่มีใครช่วยใครได้  . " อิสรภาพ"คือสิ่งสำคัญเท่าชีวิตที่ต้องหวงแหนไว้กับตัวเอง  อย่าหันหลังเดินย้อนคืนสู่อดีตกลับไปเป็นฝุ่นใต้ตีนเหมือนเดิม..)