ความทรงจำจากราชประสงค์ของปี 1953

เอาพี่น้องเราคืนมา ....

ท่านครับ..งานลำรึกถึงอดีตเมื่อสองปีที่แล้วที่ราชประสงค์ พวกผมมาเพื่อย้อนอดีตอีกครั้งครับท่าน พวกผมไม่ได้มาเพื่อให้ท่านบอกว่า “เสียสละเพื่อส่วนรวม”
ท่านครับ ณที่แห่งนี้ พวกเรากินด้วยกัน นอนด้วยกัน เหนื่อยด้วยกัน วิ่งหนีลูกปืนด้วยกัน
ณ.ตอนนั้นสภาพของพวกเราไม่ต่างกับซากศพไม่ต่างกับผีดิบ
กลิ่นตัวทุกคนเหม็นมากเพราะไม่ได้อาบน้ำมา หลายวัน เสื้อผ้าไม่ได้ซัก ชุดชั้นในไม่มีเปลี่ยนต้องถอดทิ้งไป แต่พวกเราก็ทนอยู่กันตรงนี้ โดยที่ไม่มีใครขอร้องให้อยู่ ไม่มีใครขอร้องให้สู้ต่อ มีแต่พวกเรากันเองพยายามบอกพวกคนสูงอายุ พวกเด็กๆให้กลับบ้านไปก่อน ให้เข้าไปอยู่ในวัดปทุมก่อนแค่นั้น
ยามค่ำคืน พวกเราไม่เคยได้นอนเต็มตา หลับหลับตื่นตื่น ข่มตาเพื่อจะขอให้หลับซักงีบก็ทำไม่ได้ เพราะ ในจิตใจมีแต่ความร้อนรุ่ม ความกลัวตายในตอนแรกๆทุกคนอาจจะมีบ้าง แต่เมื่อเห็นเพื่อนโดนยิงศพแล้วศพเล่า ความกลัวตายมันก็กลับกลายเป็นความตายด้านไป กลายเป็นความชินชาไป เพียงแต่คิดว่าเดี๋ยวก็มีอีกอย่าเพิ่งไปเสียใจตอนนี้ยังมีเวลาอีกเยอะที่จะให้เราเสียใจ
ในตอนนั้น คิดแต่พียงว่า “เมื่อไร มันจะถึงคิวของเรา ลูกปืนจะวิ่งมาหาเราบ้างแค่นั้น” คิด คิด คิด คิดจนประสาทแทบหลอนเห็นอะไรผ่าน ผวาไปหมด ไม่ได้คิดที่จะเอาตัวรอดนะครับท่าน พวกเราคิดว่าทำยังไง เราถึงจะมีอาวุธไปสู้กับพวกมันบ้าง ถึงจะตายก็จะขอสู้บ้างไม่ใช่เป็นแค่เป้านิ่งอย่างเดียว
เจ็บใจมากกับแกนนำที่ให้การ์ดคอยตรวจสอบพวก เรากันเอง ไม่ให้มีอาวุธเข้ามาในที่ชุมนุม เมื่อเห็นกับตาตัวเองพอทหารมาถึงมันก็ยิงดะไม่เลือกหน้า คนไหนไม่โดนยิง มันเอาพันท้ายปืนฟาดไปที่ศีรษะ เมื่อล้มลงมันก็ เอาไอ้โอ๊ปเหยียบไปที่ใบหน้าขยี้แล้วขยี้อีกอยู่แบบนั้น แต่เราทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่แอบดูห่างๆ เจ็บปวดใจมาก เรามองหน้ากันแล้วได้แต่แค่กัดฟัน ข่าวคราวที่เล่ากันมาเป็นทอดๆ กว่าจะถึงเรา ที่บ่อนไก่ ที่ซอยรางน้ำ ตายเป็นเบือ ตายแล้วลากศพเอาไปด้วย มันปวดเจ็บปวดเหลือเกิน ทำอะไรไม่ได้จริงๆ
น้ำก็ไม่มีกิน ข้าวไม่ต้องพูดถึง ไม่มีกินมาหลายวันแล้ว แต่พวกเราก็ไม่มีความหิวกันเลย เสบียงถูกแอบส่งมาให้จากมอเตอร์ไซด์ที่ลัดเลาะนำเข้ามา ไม่มีใครแย่งกันกินเลยเมื่ออาหารมาถึง มีแต่คำพูดที่ปรอบใจกันเองว่า “ผมไม่หิวครับ ทานกันไปก่อน” เป็นแบบนั้นจริงๆเกือบทุกครั้งที่อาหารมาส่งให้
ต่อมา ทราบจากเวทีใหญ่คนส่งอาหารเราโดนยิงตายไปหนึ่งคนแล้ว โดนจับอีกหนึ่งคนเป็นผู้หญิงด้วย อาหารคงขาดแคลนเข้าไปอีก ขอให้เราอดทนกันไว้
เมื่อคนใดคนหนึ่งหายไป เราจะถามหากัน เป็นห่วงกัน “เขาหายไปไหนแล้ว” แทบจะอยู่กันไม่สุขกลัวเพื่อนเป็นอันตราย โทรศัพท์ก็ใช้ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง
ยามสงบศึก ทหารไม่มากวนสลิ่มไม่มาถล่ม มีคนพูดขึ้นมา”เรามาทำอะไรกันที่นี่”
พวกเราน้ำตาไหล มองหน้ากันเอง มีคนพูดว่า “พรหมลิขิต ที่ให้เราต้องมาอยู่ด้วยกัน อาจจะตายด้วยกัน นับจากนี้ไปพวกเราคงไม่ลืมกันใช่ไหม แม้อยู่ในนรกหรือสวรรค์”
ถ้าไม่ตายหรือมีคนหนึ่งคนใดต้องตายไป เราจะคอยดูแลครอบครัวของคนที่ตายให้

วันนี้พวกเราได้พบเพื่อนที่จากกันไปสองปี อีกครั้ง เราติดต่อกันไม่ได้เลยในช่วงก่อนหน้านี้ เหตุเพราะไม่มีใครกล้าโทรถึงใคร มันอันตรายมากๆ ไม่กล้าแม้แต่จะบอกใครว่าเราเป็นคนเสื้อแดง
ไม่ต้องถามว่าเรารู้สึกอย่างไรกัน เมื่อได้พบกัน มันซาบซึ้งกันขนาดไหน
แล้วในสมองในจิตใจมีความคิดอย่างไร
เรารู้ว่าส่วนหนึ่งยังถูกจองจำอยู่ เพื่อนร่วมรบร่วมต่อสู้ ยังลำบากต่อเนื่องกว่าพวกเราเยอะมาก พวกเขายังไม่ได้เห็นแสงเดือนเห็นแสงตะวันกันเลย
ถามว่า “พวกเขารักท่านทักษิณแค่ไหน”
คำตอบ “ให้ท่านทบทวนดูก็แล้วกัน ทุกวันที่ท่านโฟนอินเข้ามา เขารู้สึกอย่างไรกับท่าน” สุดท้ายเขาก็ยอมกระทั่งสละชีวิตตนเอง พวกเขารักท่านแค่ไหน ครับ
ท่านครับ เราสละมาแล้วมากมาย ให้กับท่าน ให้กับคำว่าประชาธิปไตย
แต่..วันนี้ ท่านจะให้พวกเราสละให้กับฆาตรกรอีก ท่านโปรดคิดให้ดีครับ
ท่านบอกว่าให้เห็นแก่ส่วนรวม ท่านบอกให้เห็นกับประเทศชาติ เพื่อที่จะได้เดินหน้าต่อไป
ถามท่านครับ “พวกฆาตรกรพวกนี้ มันคิดอย่างที่ท่านคิดหรือไม่” ท่านเองก็น่าจะรู้ดีกว่าใครๆ
แก้รัฐธรรมนูญเสร็จแล้วปรองดอง ท่านว่าสำเร็จไหมครับ?
ท่านเชื่ออย่างนั้นจริงๆหรือ
พี่น้องที่รออยู่ในคุกเขารอได้แน่เพราะเขาไม่มีทางเลือกมากกว่านี้
มีคนถามผมว่าจะทำอย่างไรถึงจะเอาพวกเราออกมาจากคุกได้ แม้ประกันตัวก็ยังดี
ผมตอบเขาว่า “ ท่านทักษิณทำได้แน่ และทำมาแล้วด้วย”
1.แค่ตั้งรมต.กระทรวงยุติธรรมที่ชื่อมานิตย์ จิตจันทร์กลับ แค่นั้น
2.แค่ตั้งรมต. กระทรวงมหาดไทยที่ชื่อ พอ.ดร.อภิวันท์ วิริยะชัย แค่นั้น
ถ้า..ท่านทักษิณใจกล้าๆหน่อย แต่งตั้งทั้งสองท่านเป็นรมต. รับรองพี่น้องเราออกจากเรือนจำได้แน่
แล้วที่ว่าท่านทักษิณทำได้แน่และทำมาแล้วด้วย นั้น ก็เรื่องแต่งตั้งท่านเฉลิมเป็นรองนายกฯคุมตำรวจนั้นไงครับ ไม่ถึงเดือนท่านเฉลิมก็สามารถเอา พล.ต.อ.เพรียวพันธุ์ ดามาพงษ์มาเป็น ผบ.ตร.คนใหม่ได้ในทันที
เรื่องใหญ่แบบนี้ยังทำได้ กะอีแค่นักโทษคดีการเมืองให้ประกันตัว ทั้งสองรมตทำไม่ได้ ก็ให้ออกไปกวาดถูสำนักงานพรรคเพื่อไทยดีกว่าครับ
ที่ผมเขียนมาทั้งหมดนี้อยู่ในพื้นฐานของความเข้าใจครับ ไม่ใช่ไม่มีเหตุผลอะไรเลยแล้วเอาแต่ใจตัวเองล้วนๆ
ผมเข้าใจว่า ท่านก็รักคนเสื้อแดงไม่น้อย เหมือนกัน ท่านต้องเสียสละมากมายในทรัพย์สินก็ไม่ใช่น้อยเหมือนกัน ท่านต้องสู้กับอำนาจที่มหาศาล มีมหาอำนาจหนุนหลัง ท่านเองต้องก้าวไปที่ละขั้น มีหลอก มีเจราจา มีสับขา มีกลยุทธ์ มีกลวิธี แต่นั่นมันคือท่าน ไม่ใช่คนเสื้อแดง
วันนี้เขาคนเสื้อแดง ไม่ อาจรับกับวิธีการที่ท่านทำอยู่ขณะนี้ได้ เพราะท่านอบรมณ์สั่งสอนพวกเขามาตลอดในเรื่องของความจริงใจ ความซื่อสัตย์ ความตรงไปตรงมา เขาจึงมิอาจจะเปลี่ยนความคิดได้
สุดแล้วแต่ท่านครับจะทำอย่างไร เพียงน้อยนิดท่านจะให้กับพวกเขาได้หรือไม่
จะให้เสียสละเพื่อส่วนรวมอีกเช่นนั้นหรือครับพวกเราไม่ได้อยากฟังคำนี้เลย
โปรดเอาพี่น้องของเราคืนมา
แค่เปลี่ยนตัวรมต.แค่นั้น ท่านจะทำหรือไม่ ครับ

จะบอกว่า..
เนื้อหาในบางตอนมาจากคำบอกเล่า ของผู้ที่ไม่ประสงค์ออกนาม ที่มี ทั้งหญิงและชาย ครับ