....นิยายน้ำเน่าเค้าความจริง...แห่งเมืองสารขันธ์...ตอน... "ผีเน่ากับโลงผุ"".. .ให้ทาสผู้จงรักภักดีอ่านจะได้รู้เรื่องราวความเป็นมา... และเพื่อสมาชิกผู้ชอบอ่านเรื่องจักรๆวงค์ๆจะได้บันเทิงเริงรมย์ประเทืองปัญญา ...............

---

โดย   หนานเมือง

เส้นทางวิ่งของอนุชา คนอื่น ๆ เขาวิ่งกันตรงไปที่ห้อง
อนุชา วิ่งอ้อม เข้าใจว่าคงวิ่งเล่นไล่จับก่อน............
เพราะคำพูดที่ว่า..."คุณหลวง ฝากหลานทั้งสองของฉันด้วย พวกเขายังเด็กนัก"

ซึ่งผู้พูดก็เป็นถึงผู้อาวุโสที่สุดในแผ่นดินขณะนั้น ทำให้คุณหลวงเกิดความเกรงใจ
แต่เมื่อได้คิดว่าเป็นความเกรงใจที่ผิด และต้องการทำให้ถูกต้องก็สายไปเสียแล้ว

ดังคำพูดเปรยๆในทำนองว่า
"ตอนมีอำนาจไม่รู้จะทำอย่างไร มาคิดออกก็เมื่อหมดอำนาจแล้ว"...
อย่างไรก็ตาม มันเป็นเหมือนกฏแห่งกรรม ให้ต้องเป็นไปตามคำทำนายที่ว่า
ตระกูลจะสิ้นสุดลงที่นี่
เพราะถ้าไม่เกิดเหตุการณ์ที่พี่ชายตาย ตระกูลอาจสิ้นสุดลงที่พี่ชาย !!!

บัดนี้คำทำนายเริ่มแจ่มชัดขึ้น ถ้าไม่ใช่เพราะ "สนิมที่เกิดจากเนื้อใน"
ตำนานของ "แม่ผัวและลูกสะใภ้" ก็เกิดขึ้นมาไม่นานนี้เพราะมีของจริงให้ได้เห็น
แม่ผัวผู้ทะเยอทะยานขาดสามัญสำนึกของความผิดชอบชั่วดีและลูกสะใภ้
ที่เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราย มากมายด้วยกิเลสตัณหา
เมื่อทั้งสองต้องโคจรมาร่วมเส้นทางเดินเดียวกัน ก็เปรียบเหมือน
"ไก่เห็นตีนงู และงูเห็นนมไก่"
ยิ่งผสมกับสามีที่มีชนักติดหลัง ผู้มากมายด้วยความโลภ โกรธ หลง
และอิจฉาริษยา ก็เหมือน "ผีเน่ากับโลงผุ"
ทั้งหมดร่วมกันเสวยสุขบนคราบเลือดและน้ำตาของหลายชีวิต ชีวิตแล้วชีวิตเล่า
ต่างกอบโกยและตักตวงทรัพย์สินเงินทองของคนร่วมชาติที่หามาด้วยหยาดเหงื่อ
โดยมีไพร่ที่เห็นแก่เศษเนื้อเศษกระดูกที่พวกเขาโยนมาให้. .. รับใช้
ลูกและหลานของคนพวกนี้ถูกสั่งสอนมาในทางที่ผิดๆ ดังจะเห็นได้ว่า
"ไม่มีใครดีจริงสักคนเดียว!!!"

คำพูดที่ประดิษฐ์ไว้อย่างสวยหรูว่า "ถ้าเอ็งไม่ทิ้งข้า ข้าก็ไม่ทิ้งเอ็ง"
นั้นไม่เป็นความจริงแม้แต่น้อย
คนพวกนี้ลืมไปว่า "ความลับมันไม่มีในโลกนี้"
เพราะก่อนที่ผู้บริสุทธิ์ทั้งสามคนจะถูกประหารชีวิตนั้น
พวกเขาได้เล่าความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นให้กับลูกเมียและญาติพี่น้องคนใกล้ชิดไว้แล้ว
เงินทองอาจจะซื้อความอบอุ่นที่ขาดหายไปของพวกเขาได้
แต่มันไม่อาจที่จะเปลี่ยนความผิดให้กลายมาเป็นความถูกได้

กฏแห่งกรรมนั้นมีจริง บุญก็อยู่ส่วนบุญ บาปก็ต้องรับชดใช้ไปเมื่อถึงเวลา
และเวลานั้นก็ใกล้เข้ามาแล้วทุกขณะ..แล้วทุกขณะ..