ไม่นานเกินรอ. คงมีอันเป็นไป...

ขุนเขาบอก:

 ไม่นานเกินรอ. คงมีอันเป็นไป....

ยามเมื่อกฎหมาย กลายเป็นกฎหมา.
เหล่าไพร่ขี้ข้า ราบพนาสูญ
ออกกฎหมาๆ เพื่อฆ่าอรชุน.
อ้างข้าวขาดทุน ล้มบุญอรชร

ออกกฎเอี้ยๆ ไว้เอื้อพวกพ้อง.
ลากพวกขี้ฟ้อง ออกมาเห่าหอน
ตั้งศาลพระภูมิ. รุมทึ้งอรชร
ตั้งกลุ่มองค์กร บ่อนทำลายนาง

แค่กูพูดผิด  มึงขวิด จนหงายท้อง
ลูกเมียพี่น้อง. ป้องหัวยันหาง
ไก่แจ้ไก่อู  ไล่จิกปู ไม่เว้นวาง
สานเฮงซวย ช่วยอีกทาง. ตัดสินนาง ข้างๆคูๆ

มาตรา สี่โฟว์. ใหญ่โต คับประเทศ
ดูๆ น่าสมเพช. หาเหตุอ้าง สีข้างถู
จำนำข้าว คือนโยบาย. แต่ไม่วาย เอาผิดปู
ทำร้ายคน ไม่มีทางสู้. เฮ้ย นั่นมันตุ๊ดตู่นี่วา

เมื่อหัวหิน สิ้นมนต์ขลัง  เกาะสีชัง ชังเหมือนชื่อ
ขี้ข้าไพร่ ใช่กระบือ. แน่แท้หรือ พระยมหา
ต้นไม้ใหญ่ ใกล้จะล้ม. ฤาพระยม ล้มพระยา
เหตุอันได ให้กังขา. ปริปากมา นรารอ

ไม่อยากเถียง เรื่องทศกัณฐ์. เรื่องนั้นมัน วรรณคดี
พวกอีเดียด เบียดวรรณคดี. อ้างศักดิ์ศรี โขนหน้าหอ
นั่นคือหนึ่ง ความแตกแยก. ใช่เรื่องแปลก ประเทศ ทอ
รัฐบาล กำมะลอ. ไม่นานเกินรอ. คงมีอันเป็นไป....