บทกลอน...บรรยายถึงชีวิตจริงอันลำเค็ญขาดอิสระภาพของประชาชนไทยภายใต้ "ม.๑๑๒ +กฎอัยการศึก" ...ยุคอำมาตย์เผด็จการทรราช.ให้ทหารปล้นอำนาจรัฐยึดครองเมือง....อ่านแล้วคิด ได้คำตอบเป็นบทเรียนให้แก่พี่น้องเพื่อนร่วมเดินทางที่รักประชาธิปไตยทุกท่าน ..ให้มีสติ ใช้ปัญญา .เชื่อมั่นในตนเอง..รู้เขา รู้เรา.วันนี้ ไม่มีใครช่วยใครได้ ทุกคนต้องช่วยตัวเองเท่านั้น อิสระภาพคือสิ่งสำคัญที่สุดทุกคนต้องหวงแหนรักษาไว้กับตัวเอง...

กวีประชาไท: คิดถึงเพื่อนผู้อยู่ใกล้แต่เหมือนไกลแสน

ธุลีดาวหาง
Sun, 2014-09-14

ความคิดถึงอึงอลวนสิงสู่     คิดถึงผู้อยู่ข้างในไม่รู้เห็น
เพราะข้ามเขตเข้าแดนแค้นลำเค็ญ     ความฝันเป็นฝันร้ายความพ่ายแพ้
เสรีภาพตามหยาบหยามเย้ยหยัน     ลูกกรงกั้นกลางระหว่างพ่อแม่
ลูกเมียอยู่อย่างไรให้ท้อแท้     คงย่ำแย่แร่ร่อทรมาน

อิจฉาฝูงจิ้งจกนกโผบิน     แต่ใครสิ้นอิสระจะคืนบ้าน
หลงรักเสรีภาพตราบวายปราณ     ไม่ใช่พาลพาโลยึดโลกา
ความยุติธรรมเหยียบย่ำหัวใจไม่รู้จบ     หลายเพื่อนพบเป็นศพทิ้งอหิงสา
ออกจากบ้านกันดารไกลท้องไร่นา     ไม่นึกว่าพาตัวถลำกำแพงคุก

มิเคยนึกจะศึกใหญ่ในชีวิต     มาพบพิษความเศร้าต้องเจ่าจุก
อึดอัดขัดข้องห้องขังนอนนั่งลุก     พบความทุกข์ทั้งนั้นเงิ่นงันงก
กาลเวลาผ่านไปไยแสนช้า     นั่งนอนดูเข็มนาฬิกากระดก
ตัวเรือดชุกชุมขุมนรก     น่าตระหนกตกใจเข้าในหู

ย้อนนึกศึกศักดิ์คือหลักการ     มาตรฐานบ้านเมืองไม่อยู่ในลู่
จากบ้านนอกคอกนาเข้ามาดู     ใช่หมายสู้เป็นศัตรูคู่แค้น
เล่ห์เผาบ้านเผาเมืองเรื่องเคืองคลั่ง     แต่ใครสั่งสไนเปอร์ใครเซ่อแสน
คดีความตามท้องเรื่องกระเดื่องแดน     ฆ่าคนแม้นไม่ถึงพันมันแค่ร้อย

ชัดเจนเห็นธาตุแท้แค่นั้นหนา     กฎหมายกติกาน่าสลดถดถอย
นั่ง ๆ นอน ๆ ดูหน้าคาห้องขัง     ยังคอยสองตาลอยสู่ฟ้าอ้ามืดดำ
ไม่คิดไม่คาดฝันขันขื่นคุก     เสียงไก่ปลุกลุกจากหลับนับคืนค่ำ
เสียงไอ้โต้งโก่งคอว่าชะตากรรม     คือลำนำของรากหญ้าคุ้นหน้าเอย