ชีวิตจริง..ไม่ใช่นิยาย...แม่ลูกต้องพลัดพรากจากกัน เพราะเผด็จการทรราชยึดครองเมือง... ในยุคโลกไร้พรหมแดน การติดต่อสื่อสารรวดเร็ว ทำให้ประชาชาชนได้รับรู้ความจริง ตื่นตัว หูตาสว่าง มองเห็นความชั่วความเลวทรามของระบอบอำมาตย์เผด็จการทรราชราชาธิปไตย.... ที่นำมาใช้กล่าวหาทำร้ายยประชาชนไทยที่ไม่ยอมก้มหัวตกเป็นทาสของเผด็จการ...

ความในใจ "สมศักดิ์ เจียมฯ" โพสต์ถึง "แม่" หลังลี้ภัยทางการเมือง
คลิกอ่านทั้งหมด-http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1424860719

ไม่ได้สอนหนังสือที่ธรรมศาสตร์อีกเป็น 1 ในความเสียใจ 4-5 เรื่องของการต้องลี้ภัย เรื่องอื่นๆ ก็เช่น ต้องทิ้งห้องสมุดส่วนตัวที่มีหนังสือฝรั่ง (ส่วนใหญ่เป็นหนังสือปรัชญา) นับพันเล่มไว้, ไม่ได้เล่นกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับบรรดา "ตัวเล็ก" ในหมู่บ้าน ฯลฯ

แต่เรื่องที่ยอมรับว่าเสียใจมากที่สุดคือเรื่องแม่ ตอนนี้แม่ผมอายุ 91-92 แล้ว (เพิ่งผ่านวันเกิดเมื่อเดือนพฤศจิกายนที่ผ่านมา) และแม้ว่า แม่จะโชคดี ไม่มีโรคภัยอะไร ไม่เป็นอัลไซเมอร์ ไม่เป็นพากินสัน ยังเดินเหิรไปมาด้วยตัวเอง เข้าห้องน้ำห้องท่า กินข้าว ทำอะไรได้เองตามปกติทุกอย่าง ยกเว้นก็ป่วยโน่นนี่ตามประสาคนแก่บ้าง เช่น เข่าข้อไม่ดี ความดันไม่ดี ฯลฯ แต่โดยรวมเรียกว่าโชคดีมากที่อายุขนาดนี้ยังสุขภาพระดับนี้