เหมือนบังคับสิงโตให้กินหญ้า จะเรียกร้องให้ภูมิพลถอดห่วงออกจากคอประชาชน มีแต่ประชาชนเท่านั้นต้องลุกขึ้นถอดบ่วงทื่ “สนตะพาย” ออกด้วยมือประชาชนเอง โดยโค่นล้มระบอบภูมิพลลง...

ขุนเขาบอก :

คลายบ่วงถอน “สนตะพาย”

กลิ่นดินปืนที่หื่นเ[....]ยน...ยังวนเวียนเ[....]ยนนาสิก

สายเลือดไพร่ไหลระริก...เรือนร่างฉีกต้องกระสุน

อนาถหนอทรราช...ป่าวประกาศอ้างบุญคุณ

แสร้งโอบเอื้อเกื้อการุณ...แท้นักบุญลวงแผ่นดิน

ประหัตประหารอย่างกร้านกล้า...ปวงประชาน่าสงสาร

สู่มืดมนอนาธการ...เผด็จการครองธรณิน

โบกมือลาฟ้าอมร...ร้างนครสู่หาดหิน

ความทุกคลุมสุมแผ่นดิน...หลายชีพสิ้นขวัญกระเจิง

ฆ่าพี่น้องเพื่อป้องสุข...เหลนหลานลูกสุขมหา

ประชาชนเลือดล้นตา...เทพเทวาสราญเริง

เฮ้ยไอ้อีขี้ข้าไพร่...เทิดกูไว้ให้เถลิง

ทิพย์สถานสำราญสำเริง...ผู้สุมเพลิง "มวลมหาประชาชน"

มีทหารชำนาญศึก...สมใจนึกยามศึกหาญ

ปล้นสะหยามยามวิกาล...ทุบกระบานประชาชน

องค์กรเถื่อนตั้งเกลื่อนกลาด...ประเทศชาติโกลาหน

อภิสิทธิ์ฤทธิรณ...เสียงด่ากร่นจนล้นเมือง

แยกเป็นสองปกครองยาก...เหล่ากาฝากเทพล่อนหน

แท้เทิดทูลเพียงหุ่นยนต์...ทองชุบคนมลังเมลือง

ตายหรืออยู่ฤาปู่ย่า...ประดับประดาดอกสีเหลือง

พยนต์ยานผ่านชานเมือง...ฤาเป็นเพียงฉากละคร

กลิ่นดินปืนหืนนาสิก...เรือนร่าฉีกต้องกระสุน

สะหยามนามยามอรุณ...สายเลือดขุ่นนองนคร

ศักดินาหรือว่าไพร่...ก็คือไทใช่กาสร

เทวาโปรด.ประทานพร...คลายบ่วงถอน “สนตะพาย”