อีกนิดเดียว.อีกนิดเดียว.......

ขุนเขาบอก :
อีกนิดเดียว.อีกนิดเดียว.......

อนิจจัง...วัฏสังขารา
ไม่ว่าเจ้า.หรือขี้ข้า...สิ้นวิญญา.กายถูกเผา
ความศรัทธา...หมดสิ้นค่า...เพราะตัวเรา
บนกองฟอน.กายถูกเผา...เป็นขี้เถ้า.เจ้าคือใคร

ยามเจ้ายัง...เจ้าเคยนั่ง...บัลลังก์สูง
ข้าใช้สอย.คอยพยุง...เป็นป้าลุง.รุ่งสมัย
ดั่งเจ้าเมือง...รวยฟุ้งเฟื่อง...เรืองวิไล
คำร่ำลือ.ระบือไกล...ท่านยิ่งใหญ่.เหนือนครา

ยามอ่าองค์...ทรงเครื่องหรู...ดูวิจิตร
ดุจดั่งเทพ.เนรมิต...เอียงคอนิด.น่าอิจฉา
ตาชม้อย...ยิ้มน้อยๆ...ดูงามตา
เก้าสิบสี่.ยังปรีดา...เหยียบขี้ข้า.เสนาบดี

บัดนี้เล่า...ไยดูเจ้า...จึ่งมัวหมอง
ดำเนินไหน.ให้ประคอง...กรรมสนอง. เสื่อมราศี
เข้าโรงหมอ...พึ่งมีดหมอ...ต่อชีวี
ผ่าตัดใหญ่. ใกล้เป็นผี...ยื้อชีวี.ขันที..ปอ

ตาหลับลง...อัศดง...คงเยือนเจ้า
พินิจดู.จึงรู้เรา...ไยโง่เขลา. เพียงนี้หนอ
ศิโรราบ...กราบรูปเขา...เฝ้าพะนอ
ยามใกล้ตาย. ไม่กรายหนอ...ให้เพียงพอ.เพียงผู้เดียว

คนสาบแช่...แรงกรรมสร้าง...ร่างเป็นแผล
เสื่อมความขลัง.ดั่งจอกแหน...พ่อไม่แล.แม่ไม่เหลียว
นอนเดียวดาย...ร่างกายเดี้ยง...เพียงผู้เดียว
ขันทีชาย.กายเริ่มเขียว...อีกนิดเดียว.อีกนิดเดียว.......