กลัวมิกลัว แต่ใช่เขลา พระเจ้าข้า…..กลัวมิกลัว แต่ใช่เขลา พระเจ้าข้า กึ่งพารา กลับมีเขา เงาสลัว ยืนหยัดร่าง สร้างความฝัน อันมืดมัว จากสลัว สู่มหา ประชาธิปไตย

ขุนเขาบอก :

กลัวมิกลัว แต่ใช่เขลา พระเจ้าข้า…..

หนึ่งนักบิน หนึ่งนักจด หนึ่งนักดนตรี
หนึ่งนารี หนึ่งพี่ชาย หนึ่งหมายศาล
หนึ่งบิดร หนึ่งมารดา ตุลาการ
หนึ่งทหาร หนึ่งพลพรรค นักการเมือง

จักผูกเรื่อง ให้เป็นราว สาวความเล่า
เทพเจ้า กับมนุษย์ ชุดสีเหลือง
อารัมภบท จดเป็นกลอน ตอนเสียเมือง
ความรุ่งเรือง พลันสะดุด สุดพรรณนา


กาลครั้งหนึ่ง ครึ่งศตวรรษ ดัดจริต
เทพลิขิต ทุกสิ่งสรร วันกราบหมา
มนุษย์ตรม ด้วยสมยอม เทพเทวา
กระทั่งหมา ยังอ่าองค์ ทรงเครื่องทอง

มวลอำมาตย์ ประกาศก้อง ต้องเป็นข้า
ผู้ปราบดา ประชาราษฎร์ อำมาตย์ผอง
ผู้กำหนด กฎอาญา ข้าปกครอง
ไพร่ทั้งผอง สนองข้า ฟ้าดินกลัว

กลัวมิกลัว แต่ใช่เขลา พระเจ้าข้า
กึ่งพารา กลับมีเขา เงาสลัว
ยืนหยัดร่าง สร้างความฝัน อันมืดมัว
จากสลัว สู่มหา ประชาธิปไตย

ใครกันเว้ย ใครกันหว่า ฟ้าพิโรธ
มันสมโภช พระนคร ก่อนสมัย
มันบังอาจ ผงาดหา ประชาธิปไตย
ไทเป็นไท วิไลแล้ว แม้วลงดอย

ให้งุ่นง่าน พระอาสน์ร้อน นอนไม่หลับ
เหมือนไข้จับ ทับฤดู ปู่เหงาหงอย
ถูกคนดอย มันสอยดาว ให้สาวดอย
จากปูน้อย ค่อยๆไต่ วิไลเรือง

เรื่องของเรื่อง เป็นเช่นนี้ เพราะพี่แม้ว
พี่น้องแก้ว ร่วมกำหนด กบฏเหลือง
จดปากกา ทาสีแต่ง แดงเผาเมือง
เสนาะเสียง นักดนตรี สีไตรรงค์

บรรเลงเพลง ให้เก้งกวาง ขวางประเทศ
ให้สมเพท ยุชาวนา กาเป็นหงส์
หนึ่งนักจด กดดินสอ ต่อด้ามธง
รณรงค์ ธนาคาร ค้านกู้เงิน

ความล่มจม โถมเข้าใส่ ใกล้ฉิบอ๋าย
คนเป็นควาย ควายเป็นคน โดนสรรเสริญ
โจรเป็นเจ้า เจ้าเป็นโจร นำคนเดิน
เรี่ยรายเงิน เดินขายทอง ป้องคนพาล

ล้มเลือกตั้ง แต่งตั้งยศ นักจดสั่ง
รวมพลัง ใส่ผ้าสี นักดนตรีสาน
คล้องนกหวีด ปิดบัญชี ย่ำยีธนาคาร
สุดสงสาร คือชาวนา ฆ่าตัวตาย

หน้าที่หนัก คือนักบิน ต้องดิ้นรน
ประชาชน โดนรังแก พ่อแม่หาย
เรื่องพี่น้อง ท้องเดียวกัน อันตราย
ก่อนจักสาย คลายแดงเหลือง เรืองวิไล

สรุปบท สลดสิ้น แผ่นดินสงบ
ละครจบ พบหนทาง สว่างไสว
ตัวละคร ตอนสุดท้าย คงตายไป
อธิปไตย ไทยกลับคืน ผืนแผ่นดิน.....