ขุนเขาบอก:
ร่ายลำนำเทวดา...ข้าผู้ท้า..”อเวจี”.....
เมื่อไม้ใหญ่.ใกล้ลับลา...ร้างนกกา.อยู่อาศัย
เหล่ากาฝาก.จากจรไกล...ทิ้งไม้ใหญ่.ให้ใจหาย
ภมรตอม.ไม่ดอมดม...ไม้ใหญ่ล้ม.ล่มละลาย
ทิ้งดอกใบ.ไม่สบาย...กึ่งคนตาย.กึ่งคนเป็น
พระยาเจ้า.พระยาสาย...สุขสบาย.ฤาไฉน
นองนคร.ก่อนเราตาย...พระยาสาย.สร้างทุกข์เข็น
นคราครา.น้ำหลาก...ข้าถูกพราก.อย่างเลือดเย็น
ดุสิตา.ข้าลำเค็ญ...ถูกเคี้ยวเข็น.ให้อยู่ยง
ทรงศักดา.คือข้าหรือ...ให้ข้าถือ.คทาใหญ่
ตั้งกฎเกณฑ์.เวรตะไร...ให้ข้าได้.สมประสงค์
จนข้าหลง.ว่าทรงศักดิ์...มีคนรัก.ทรนง
ถือคทา.ยามอ่าองค์...เป็นผู้ทรง.”มหิทธา”
อ้างคทา.ที่ข้าถือ...ว่านั่นคือ.คำสั่งสอน
แท้ที่จริง.หวังอิงอร...อ้างคำสอน.ข้ากล่าวหา
ตั้งขอหา.ประชาชน...อ้างเหตุผล.ปล้นนครา
เพียงหมิ่น.เหม่เทวดา...คือตัวข้า.หรือว่าคน
นองเลือดเปื้อน.เกลื่อนชีวิต...อภิสิทธิ์.ฤาไฉน
อ้างเทวา.ทุกคราไป...เข่นฆ่าไพร่.ไร้เหตุผล
ดุสิตา.ข้าล่มแล้ว...หมดสิ้นแล้ว.ฤทธิรณ
ถูกคำอ้าง.เข้าข้างคน...มนุษย์ชน.ถูกกระทำ
สายพระยา.คงลาลับ...ข้าคงดับ.กับสังขาร
อย่าอ้างข้า.มาประจาน...สร้างรำคาญ.ให้คนขำ
ดั่งไม้ใหญ่.ใกล้ล้มแล้ว...ใจเต้นแผ่ว.มองเห็นกรรม
แผ่วพระยม.ประโคมคำ...ร่ายลำนำ...”อเวจี”.....
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar