ขุนเขาบอก : อุปราชผู้ยิ่งใหญ่ ผู้เทียบไท้สิงหรา….

ขุนเขาบอก :

อุปราชผู้ยิ่งใหญ่ ผู้เทียบไท้สิงหรา….

บัลลังก์มรกตนคร ต้องสั่นคลอนกันอีกครา
ด้วยกษัตริย์สิงหรา ต้องถึงคราสิ้นอายุไข
อุปราชรหัสยะ  อนุชาผู้เกรียงไกร
อุปราชผู้ยิ่งใหญ่ ผู้เทียบไท้สิงหรา

จักขอเล่าเคล้าคำขาน เป็นนิทานก่อนหลับนอน
กล่าวเป็นบททดเป็นกลอน ตอนนครล่มสลาย
เนื่องมีจิตริษยา นคราจึ่งวอดวาย
ท่าวถล่มล่มทลาย ต้องกลับกลายเป็นตำนาน

กาลครั้งนั้นวันวารเรือง วันบ้านเมืองเคยเรืองรุ่ง
มหานครบนดอนสูง จึงเรืองรุ่งดั่งคำขาน
ราษฎรต่างปรีดา เทพยดาฟ้าประทาน
เหล่าขุนศึกล้วนฮึกหาญ มุ่งปกบ้านหวังป้องเมือง

งามที่ตั้งมลังเมลือง สมเป็นเมืองแห่งทวยเทพ
ทรัพย์สมบัติมหาเทพ ถูกกองเก็บทาสีเหลือง
ทรัพย์สมบัติพระอุมา เทพเทวาคุ้มครองเมือง
ประทับตราทาสีเหลือง คือต้นเรื่องความวุ่นวาย

ช่างวาววับงามจับตา เพชรล้ำค่าทองกองใหญ่
สิงหราหวนอาลัย ต้องจากไปให้ใจหาย
อสุชนเจ้ารินหลัง ตั้งความหวังก่อนตัวตาย
รหัสยะเจ้าน้องชาย คือที่หมายฝากนครา

งามวาวแววดั่งแก้วเก้า จับตาเขาเจ้าขันที
สิงหราสิ้นครานี้ เหล่าขันทีมีปัญหา
สิงหราอัสดง ตายยกโขลงกันละวา
มวลอำมาตย์แลเสนา คงสิ้นค่าต้องลาโรง

กินไม่ได้นอนไม่หลับ ดั่งไข้ทับวันฤดู
ขันทีเฒ่าผู้ไร้คู่ ชีวากูคงตายโหง
อุปราชรหัสยะ คงถีบหน้าคาท้องพระโรง
ตายแน่นแล้วไม่แคล้วโลง อัสดงคงเป็นเรา

นังแม่มดวาชิกา นอนสิ้นท่าเพลานี้
เคยฟุ้งเฟื่องเรืองฤทธี บัดนี้มีเพียงหมาเหงา
อภิสิทธิ์ฤทธิรงค์ อัสดงแล้วพวกเรา
วาชิกาหน้าเฉลา ทอดทิ้งเราเจ้าขันที

สิงหราก่อนลาลับ มอบกองทัพ “ ม้าเทวดา “
หวังคุ้มครองรหัสยา พระอนุชาแห่งข้านี้
สองหมื่นนายตายแทนเจ้า อำมาตย์เฒ่าเจ้าขันที
อย่าหาญกล้ามาราวี ก่อนชีวีเจ้าพี่ลา

กฎแห่งเทพก่อนเสพสุข ผ่านหลายยุคหลายสมัย
ผู้สืบข้าถูกตราไว้ รหัสยะไซร์ไม่กังขา
มันผู้ไดคิดแย่งชิง ประหารทิ้งประจานตา
เสียบหัวไว้ให้นรา ประจานตาประจานคน

อนิจจามหานคร ยามข้าจรคงนองเลือด
ศรัทธาล่มสมความเกลียด ถูกยัดเยียดความฉ้อฉล
สิงหรายามฉกรรจ์ ผู้ประจันทรชน
ถูกแอบอ้างเปลี่ยนข้างคน โกลาหนมรกตนคร

มรกตนครตอนสุดท้าย สิงหราวายสมบัติเหลือ
ทรัพย์ของเจ้าเคล้าพิษเจือ มีมากเหลือเป็นอนุสรณ์
กลียุคคงรุกเร้า ยามสิ้นเขาเจ้านคร
พินิจดูอุทาหรณ์ มรกตนครจักเป็นเยี่ยงไร.....