โศกนาฏกรรม ของชาติ กอบจิตติ กับหมาตัวหนึ่ง

 Fah Borkan
22h ·

โศกนาฏกรรม
ของชาติ กอบจิตติ กับหมาตัวหนึ่ง

05.46 Sat 22 Aug
ผมตื่นเช้าเพื่อวิ่งตามปกติ แต่เช้านี้คงต้องเขียนความรู้สึกนี้ให้ออกมาก่อน ความรู้สึกขยะแขยงนักเขียนเจ้าของสำนักพิมพ์หอน ที่หากินกับหมา จนเป็นนักเขียนหญ่ายระดับตำนานว่ะ

และคงจะตำซะนานไปหน่อย เลยหลงตัวว่ากูคือ ชาติ กอบจิตติ ที่เห่าครั้งใด ย่อมมีสาวกสรรพหมาคอยรับฟัง ซึ่งเป็นปกติสมัยเสียแล้ว ที่ประเทศนี้มันมักมีกากเดนนักเขียน กวี ดารา นักร้อง ที่ติดรสน้ำข้าวของชนชั้นนำจนหลงลืมชนชั้นตัวเอง หลงลืมการต่อสู้ของคนรากหญ้า

แต่นั่นก็ไม่แปลก เพราะกิจวัตรของกากเดนคนลืมตีนเหล่านี้ เป็นเช่นนี้แล ไม่ว่าเด็กช่างศิลป์อย่างอ้ายหงา เด็กเพาะช่างอย่างอ้ายชาติพันธุ์หมาบ้า จนไปถึงหมาเน่าลอยน้ำแถวหน้าพระลานอีกโขยงใหญ่

ผมคงไม่ลุกมาเขียนอะไรในเวลาเช้าตรู่อย่างนี้ ถ้าหมาตัวนี้จะไม่ดัดจริตเขียนบทความสั่งสอนเด็กที่ออกมาทวงคืนอนาคตของมัน ออกมาแก้ไขในสิ่งผิดที่หมาตัวนี้มันร่วมกันก่อขึ้นมา … หากหมาตัวนี้มันแดกขี้ไปวันๆ และเยี่ยวรดไปวันๆ กับกามสุขกับผลงานเขียนในอดีตของมัน กูจะไม่ว่าสักคำ

หมาแก่วัย 66 ที่ฟันฟางคงร่วงหล่น สายตาฝ้าฟาง สมองเลอะเลือน เหมือนหมาสลิ่มทั้งนักเขียน นักร้อง นักหนังสือพิมพ์ ศิลปินทั้งหลาย ที่ปิดบังความอายด้วยการออกมาสั่งสอนเด็กในสิ่งที่มันเองทำไม่ได้และไม่เคยคิดจะทำ

หมาแก่ตัวนี้ เขียนยกหางมันว่ามันเอาตัวรอดในเหตุการณ์ 6 ตุลา 19 โดยกลับไปซุกหลบภัยที่บ้านเตี่ยกับแม่มัน และแม่มันก็ช่วยมันเผาหนังสือต้องห้ามในเวลานั้นทิ้ง เตี่ยมันก็สอนให้มันทำงานหาแดก ไม่ว่าจะปกครองด้วยระบอบคอมมูนิสต์หรือระบอบไหน คนหาแดกก็ไม่อดตายดอก มันรู้คิดเลยไปซื้อหนังสือ การทำกระเป๋าหนังหาแดกจนมาเป็นนักเขียนหญ่ายเว้ยเฮ้ย

หมาแก่ตัวนี้ มันเลยสวมวิญญาณหมาผู้รู้คุณเตี่ยกะแม่ รู้คุณมือที่ชุบเลี้ยงมันมา รู้คุณน้ำข้าวของซีไร้ต์ รู้คุณน้ำแกงของศิลปินแห่งชาติหมา รู้คุณแม้กระทั่งน้ำล้างตีนศักดินา แล

เด็กเอ๋ย เจ้าจงรู้คุณพ่อแม่ รู้คุณแผ่นดินของเจ้าเถิด

นี่คือสรุปบทความของมันได้แค่บรรทัดที่ว่านี้ ที่มันอุตส่าห์เก็กมาดนักเขียนละเมียดละไมเห่าหอนไว้ ผมนี่เขียนล้อมันด้วยการขึ้นเป็นพารากราฟแบบมันแระ หมาแก่ตัวนี้ ความจริงก็ไม่อยากตอแยกับมันมาก เหมือนเสกสรรค์ ประเสริฐกุล เพราะเป็นคนวัยเดียวกัน รุ่นเจ๊กลูกดกเหมือนกัน รู้เช่นเห็นชาติเจ๊กลูกน้ำเค็มที่มีมาดนักเลงนักเขียน ลุ่มลึกจนสาวหลงกันทั้งน้าน

สุดท้าย มือทำรวย ควยทำเพี้ยน

จนเด็กมันลำบาก เดือดร้อนแสนสาหัส ถูกเฆี่ยนตี ข่มขู่ กดดัน จากอ้ายครูเหี้ยๆ แม่พิมพ์พ่อพิมพ์เหี้ยๆ นักการเมืองเหี้ยๆ ทหารเหี้ยๆ ยังไม่หนำ ยังเสือกมาสั่งเสียเด็ก แทนที่จะตักน้ำใส่กระโหลกชะโงกดูเงาหัวซะหน่อย คงหุบปากสนิท

เขียนมา ก็แค่จะบอกว่า
ไม่ว่าหมาแก่ ทหารแก่ หรือใครแก่
วันหนึ่งมันก็ต้องตายห่า ตายโหง แก่ตายทั้งนั้น

ไม่เป็นลมใต้ปีกให้นกน้อยเหล่านี้
ไม่เป็นมือที่คอยประคองเด็กรุ่นลูกเหล่านี้
ไม่เป็นครูต้นแบบที่ดีให้นักเรียนเหล่านี้

ก็หายใจรดทิ้งไปวันๆ กับงานเขียนกากๆต่อไปเถอะวะ
คุณชาติ กอบจิตติ

ด้วยจิตนักเลง

ฟ้าบ่กั้น

นักเขียน พวกนี้ เริ่มมาหิวโหยเอาตอนแก่...เมื่ออุดมการณ์เหือดหาย..ตาก็ลาย ท้องก็กิ่ว...ปล่อยเขาไป..