ไฟหมดฟอน...ถอนบ่วงบาศ...อำมาตยา....... เดือนใกล้ดับ...ความลับแตก...นกแสกร้อง ระนาดพ้อง...ฆ้องวงตี...ปี่ไฉน ผสานก้อง...กลองศึกลั่น...วันคืนไท ขี้ข้าไพร่...ได้กรำศึก...คึกคะนอง...ม้าร้องอึง...กระดึงดัง...ครั้งสุดท้าย ธนูสาย...สะพายดาบ...คาบคันศร ร่ายมนตรา...กราบฟ้าดิน...ชินบัญชร ไฟหมดฟอน...ถอนบ่วงบาศ...อำมาตยา....

ขุนเขาบอก :

ไฟหมดฟอน...ถอนบ่วงบาศ...อำมาตยา.......

เตรียมภูษา...ผ้าลงยันต์...กันศาสตรา
ฝึกล่อลา...ปลุกม้าศึก...ให้ฮึกเหิม
ลับคมง้าว...หลาวธนู...พู่หอกเติม
ดาบคู่เสริม...เพิ่มปืนไฟ...ใสดินปืน

รุกเถิดไพร่...สู้ไพรี...ปฐพีลั่น
ร่ำลือกัน...วันศึกใหญ่...ไม่อาจฝืน
ไทคืนไท...ไม่กี่วัน...มันเอาคืน
กลิ่นดินปืน...ยังหืนเหียน...ยังเตือนใจ

เดือนใกล้ดับ...ความลับแตก...นกแสกร้อง
ระนาดพ้อง...ฆ้องวงตี...ปี่ไฉน
ผสานก้อง...กลองศึกลั่น...วันคืนไท
ขี้ข้าไพร่...ได้กรำศึก...คึกคะนอง

ไม่มีใคร...ใหญ่เกินฟ้า...ขี้ข้าเอ๋ย
ไฉนเลย...เคยยิ่งใหญ่...กว่าใครผอง
แม้นตัวตาย...อย่าหมายสู้...กูไม่ยอม
หัวเคยค่อม...ไม่ยอมได้...ไพร่มันลาม

จงหาญสู้...ภูษาสี...สตรีสาว
ฟ้าไร้ดาว...คราวนี้แน่...แคร่ถูกหาม
คนดวงตก...ยกขึ้นแคร่...คนแห่ตาม
เคราะห์มันหาม...ยามมันซวย...ม้วยแน่นอน

ม้าร้องอึง...กระดึงดัง...ครั้งสุดท้าย
ธนูสาย...สะพายดาบ...คาบคันศร
ร่ายมนตรา...กราบฟ้าดิน...ชินบัญชร
ไฟหมดฟอน...ถอนบ่วงบาศ...อำมาตยา.......