กลิ่นเลือดอวน...ควรพินิจ...นิรโทษกรรม.....เป็นเรือให้นั่ง...ถึงฝั่งถีบหนี ....คราบเลือดข้น...โดนฝนล้าง...กลางถนน ค่าของคน....โดนลืมเลือน...เหมือนแสร้งเส ฤาเลือดไพร่...มันไม่ข้น...คนพื้นเพ จึงหลอกเลห์...เพทุบาย...ให้ตายใจ เพื่อปรองดอง...ทั้งสองข้าง...ล้างความผิด จึงลิขิต...เป็นกฎหมาย...ปลายสมัย เจ็บเหลือทน...คนสั่งฆ่า...ประชาไทย ล้างผิดให้...ไร้อาญา...มันฆ่าคน

ขุนเขาบอก :

กลิ่นเลือดอวน...ควรพินิจ...นิรโทษกรรม.....เป็นเรือให้นั่ง...ถึงฝั่งถีบหนี....

คลื่นลูกใหม่...ไล่ละลอก...กระฉอกเข้า
คลื่นลูกเก่า...ถูกไล่ล้าง...ให้จางหาย
กว่าร้อยศพ...ถูกกลบฝัง...ถูกสั่งตาย
ใกล้เลือนหาย...กลายเป็นคลื่น...คืนทะเล

คราบเลือดข้น...โดนฝนล้าง...กลางถนน
ค่าของคน....โดนลืมเลือน...เหมือนแสร้งเส
ฤาเลือดไพร่...มันไม่ข้น...คนพื้นเพ
จึงหลอกเลห์...เพทุบาย...ให้ตายใจ

เพื่อปรองดอง...ทั้งสองข้าง...ล้างความผิด
จึงลิขิต...เป็นกฎหมาย...ปลายสมัย
เจ็บเหลือทน...คนสั่งฆ่า...ประชาไทย
ล้างผิดให้...ไร้อาญา...มันฆ่าคน

มันลอยนวล...ควรละหรือ...คือปรองดอง
คนแค่สอง...ปรองดองพลัน...มันล่องหน
ร้อยชีวิต...คิดปรองดอง...แค่สองคน
คนสองคน...ปล้นร้อยร่าง...อ้างแผ่นดิน


ต้องสิ้นชาติ...ต้องขาดกัน...กระนั้นหรือ
ไพร่นะหรือ...ก็คือคน...โดนตัดสิน
เป็นกาฝาก...เป็นกากเดน...เซ่นแผ่นดิน
ถูกตัดสิน...กินข้าวแดง...แม่งลอยนวล

ควรไม่ควร...แต่จะโปรด...โทษใครได้
เราแค่ไพร่...ไร้เหรียญตรา...อาญาหวน
คนสั่งฆ่า...อาญาหลุด...จุดชนวน
กลิ่นเลือดอวน...ควรพินิจ...นิรโทษกรรม.....เป็นเรือให้นั่ง...ถึงฝั่งถีบหนี....