ขุนเขาบอก :
อย่าคิดมากก็แค่เรื่องของนางมณโฑปากแดงกับลุงทศกัณฑ์....
ปากแดงๆ ไว้ใจได้กา
ปากแดงใส่ชฎา หายหน้าไปไหน
ไม่มาร้องเห่ ให้โรงลิเกไท
หายหน้าไปไหน หรือไปกรุงลงกา
ตุเรงตุเรง เสียงบรรเลงระนาด
ปากแดงปานแต้มชาด ผู้คนหวาดผวา
แอบอ้างคำสั่งลุง ให้เผากรุงลงกา
ฆ่าคนเหมือนหมา ใส่ชฎาปากแดง
ร่าย..
เคยงามเลิศ่เทิดชั้น เทวีศรี
ทรงฤทธี ไพร่ขี้ข้าอย่ากำแหง
เหยียบหัวไพร่ใส่ชฎา ทาปากแดง
นคราแรง ร้อนฤทธิ์พิษอนงค์
มาบัดนี้ ปากหมดสีที่แต้มชาด
เหลิงอำนาจขาดศิลห้า กาเป็นหงส์
ไร้เรี่ยวแรง ร่างชรายามอ่าองค์
ทรงเครื่องหงส์ ยังเป็นกาน่าอัศจรรย์
หลังความตายหวังกรายใกล้ เขาไกรลาศ
ปากแต้มชาด พร่ำพ้อต่อสวรรค์
ขอชีวีในปั้นปลาย คลายโทษทัณฑ์
อนงค์นั้นเคยบัญชา ฆ่าคนตาย
สวรรค์เลี่ยง เสียงประสงค์อนงค์นาถ
ปากแต้มชาด กลายเป็นผีความดีหาย
ร่างสดสวยย้วยยาน ปานจะตาย สูญสลายกลายร่าง...”นางมณโฑ”.....อย่าคิดมากก็แค่เรื่องของนางมณโฑปากแดงกับลุงทศกัณฑ์....
ขุนเขาบอก :
มือผีสิง...เขาอิงอร...นอนโรงเย็น......
ม่านหมอกฟ้า...ขยับเคลื่อน...เหมือนเห็นแสง
สีกร่ำแดง...สุรีย์ร้อน...ค่อยผ่อนผัน
เมฆหมอกคลาย...ปลายฟ้าปลิ้น...สิ้นบ่วงทัณฑ์
เริ่มคิมหันต์...วสันต์ลา...ฟ้าเรืองรอง
โล่งตะลิบ...แลตลอด...ยอดศิขริน
ทั่วแผ่นดิน...สิ้นมนตรา...ฟ้าผยอง
แต่นี้ไป...ไร้มหิทธา...ฟ้าคะนอง
ร่วมปรองดอง...ประคองไท...วิไลเรือง
ใช่ความฝัน...วันนี้เห็น....เป็นเช่นนี้
ละลายสี...ล้มกำแพง...สีแดงเหลือง
ฟ้าเคยแกร่ง...แรงเสื่อมแล้ว...พ่อแก้วเมือง
หวังปลดเปลื้อง...เรื่องร้าวฉาน...ก่อนปราณวาย
หายใจผ่อน...ร้อนผะผ่าว...ราวไฟร้อน
บรรจถรณ์...เคยนอนนุ่ม...ร้อนรุ่มหลาย
ดวงจิตพรั่น...ประหวั่นพรึง...ถึงความตาย
ก่อนจักสาย...คลายบ่วงภัค...นครา
กราบสาธุ...อนุโมทนา...เจ้าข้าเอ๋ย
ท่านเฉยเมย...เหมือนทรมาน...นานหนักหนา
ดั่งต้องพิษ...ติดบ่วงบาป...ภาพบังตา
อนุโมทนา...เจ้าข้าเอ้ย...หยุดเฉยชา
กามกามา...วารุณี...สีทองทาบ
เคยซึมซาบ...ซับผ่านกาย...คลายตัณหา
โลภโกรธหลง...คงพ้นผ่าน...ม่านบังตา
เทวดา...เทวดี...ไม่มีจริง
แม้นนิ่งแล้ว...น้องแก้วเชิญ...ดำเนินย่าง
สลายข้าง...ล้างความชั่ว...ขั้วผีสิง
กำหลาบมาร...รัฐบาลปู...สู่ความจริง
มือผีสิง...เขาอิงอร...นอนโรงเย็น......
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar