ปู่ไหวท่าพระจันทร์ จะแบกถุงเงินไปไหน โกงเขามาทั้งชาติในยามชะตาขาดต้องนอนให้คนป้อนข้าว ใช้กรรมอยู่โดดเดี่ยวเหมือนชายชราที่ไร้ญาติ เวรกรรมที่ท่านสั่งฆ่าคนมาเป็นร้อยเป็นพันศพ รวมทั้งพีชายของท่านพวกเขาคงจะรอท่านอยู่แล้วผู้เฒ่าอำหิตชั่วชีวิตคิดเห็นแต่ตัวเอง....
....................................................................................
ขุนเขาบอก :
รำพึง...ของชายชราคนหนึ่ง...
อันมนุษย์นี้หนอ...ขอเป็นตามกรรม
ข้าวคำน้ำคำ...จำลูกหลานไม่ได้
ร่างแก่ชรา...มองหน้าไม่จำใคร
ก่นด่าคนใช้...ปิดทำไมกูจะดูทีวี
ยิ่งสูงยิ่งหนาว...อยู่ตึกยาวระฟ้า
ยามแก่ชรา...ขี้ข้ามันยังหนี
เราบ่นพึมพำ...มันยังนำคำวจี
ไปบอกคน.ให้ทำดี...แท้วจี.แค่งึมงัม
เฮ้อนี่กู.จะบ้าตาย...หมอทำนาย.กูบาดเจ็บ
ไปพื้นฝอย.หาตะเข็บ...อ้างกูเจ็บ.กูละขำ
โรคที่แท้.แก่ชรา...มันยังว่า.กูขี้ดำ
รีบหายา.มาตำๆ...กูชอกช้ำ.เพราะกรำยา
กินไม่ได้.ถ่ายไม่ออก....เอ็งมาบอก.กูทำไม
กูเจียนตาย.เพราะพิษไข้...แล้วทำไม.เอ็งต้องหา
ใครจะเป็น.ใครจะตาย...ตรูละหน่าย.ต้องนำพา
แม้กระทั่ง.กูเลี้ยงหมา...มันยังว่า.หน้าตาดี
ปล่อยกูอยู่.อย่างชิวๆ...หากกูหิว.กูจะเรียก
พวกคนใช้.ไม่ต้องเสือก...ให้เลือกข้าง.ให้เลือกสี
กูไม่รู้.กูแก่แล้ว...แม้วหรือแมว.อันไหนดี
ขืนซี้ซั้ว.กูอีกที...กูจะหนี.ไปให้ไกล
บทสุดท้าย.กายของกู...เสพกายกู.เสพชื่อกู
ชายชรา.ก็คือกู...ชื่อของกู.คือ “ ปู่ไหว “
เป็นพ่อค้า.ท่าพระจันทร์...ที่สำคัญ.กูคนไท
กูร่ำรวย.ด้วยกำไร....ปู่ไสวคือชื่อกู......เฮ้อ! ที่แท้ก็ปู่ไหว......
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar