ร่ายลำนำเทวดา...ข้าผู้ท้า..”อเวจี”.....ทรงศักดา.คือข้าหรือ...ให้ข้าถือ.คทาใหญ่ ตั้งกฎเกณฑ์.เวรตะไร...ให้ข้าได้.สมประสงค์ จนข้าหลง.ว่าทรงศักดิ์...มีคนรัก.ทรนง ถือคทา.ยามอ่าองค์...เป็นผู้ทรง.”มหิทธา”

 

  ขุนเขาบอก :
ร่ายลำนำเทวดา...ข้าผู้ท้า..”อเวจี”.....

เมื่อไม้ใหญ่.ใกล้ลับลา...ร้างนกกา.อยู่อาศัย
เหล่ากาฝาก.จากจรไกล...ทิ้งไม้ใหญ่.ให้ใจหาย
ภมรตอม.ไม่ดอมดม...ไม้ใหญ่ล้ม.ล่มละลาย
ทิ้งดอกใบ.ไม่สบาย...กึ่งคนตาย.กึ่งคนเป็น

พระยาเจ้า.พระยาสาย...สุขสบาย.ฤาไฉน
นองนคร.ก่อนเราตาย...พระยาสาย.สร้างทุกข์เข็น
นคราครา.น้ำหลาก...ข้าถูกพราก.อย่างเลือดเย็น
ดุสิตา.ข้าลำเค็ญ...ถูกเคี้ยวเข็น.ให้อยู่ยง

ทรงศักดา.คือข้าหรือ...ให้ข้าถือ.คทาใหญ่
ตั้งกฎเกณฑ์.เวรตะไร...ให้ข้าได้.สมประสงค์
จนข้าหลง.ว่าทรงศักดิ์...มีคนรัก.ทรนง
ถือคทา.ยามอ่าองค์...เป็นผู้ทรง.”มหิทธา”


อ้างคทา.ที่ข้าถือ...ว่านั่นคือ.คำสั่งสอน
แท้ที่จริง.หวังอิงอร...อ้างคำสอน.ข้ากล่าวหา
ตั้งขอหา.ประชาชน...อ้างเหตุผล.ปล้นนครา
เพียงหมิ่น.เหม่เทวดา...คือตัวข้า.หรือว่าคน

นองเลือดเปื้อน.เกลื่อนชีวิต...อภิสิทธิ์.ฤาไฉน
อ้างเทวา.ทุกคราไป...เข่นฆ่าไพร่.ไร้เหตุผล
ดุสิตา.ข้าล่มแล้ว...หมดสิ้นแล้ว.ฤทธิรณ
ถูกคำอ้าง.เข้าข้างคน...มนุษย์ชน.ถูกกระทำ

สายพระยา.คงลาลับ...ข้าคงดับ.กับสังขาร
อย่าอ้างข้า.มาประจาน...สร้างรำคาญ.ให้คนขำ
ดั่งไม้ใหญ่.ใกล้ล้มแล้ว...ใจเต้นแผ่ว.มองเห็นกรรม
แผ่วพระยม.ประโคมคำ...ร่ายลำนำ...”อเวจี”.....

 

เพราะจิตใจ..สามานย์ สันดานถ่อย
ปากเลยพล่อย ด้วยความคิด ริษยา
เผยทาสแท้ ชัดเจน เห็นเต็มตา
ลิ้นมารยา ตอแหล ไม่แคร์ใคร....

ใช้น้ำลาย กัดกร่อน เห่าค่อนขอด
คอยจิกตอด สตรีเพศ ทุเรศไหม
คิดว่าตน โคตรฉลาด อนาถใจ
ปากจัญไร สับปลับ อัปมงคล....

ชั่วแบบนี้ ทั้งพรรค ประจักษ์ชัด
เลยฉายแวว ความวิบัติ สัตว์หน้าขน
หวังการเมือง เกิดหักเห จากเล่ห์กล
จึงสัปดน หอนเห่า อย่างเมามัน....

เหมือนฉี่รด ภูเขา เฝ้าชะม้าย
จากคิดแค้น แผนทำลาย กลายเป็นขัน
ประชาชน ตัดสินได้ ใครโง่กัน
ยิ่งดึงดัน ยิ่งหางโผล่ โชว์อัปรีย์....

๓ บลา / ๑๑ ก.ย.๕๖
http://3blabla.blogspot.com