ขุนเขาบอก : สำนึกรู้ สู้กับใคร อาลัยลา....ฟ้าเอ๋ยฟ้า ข้าผิดได ไยต้องฆ่า .เพียงประชา ข้าครุ่นคิด ปริศนา เหตุไฉน ไม่พอเพียง เคียงประชา คำสั่งฆ่า มาจากใคร ใคร่รู้จริง....

ขุนเขาบอก :

สำนึกรู้ สู้กับใคร อาลัยลา.....

หัวกระสุน อุ่นเลือดข้น โดนต้องร่าง
จิตเคว้งคว้าง ร่างหยุดดิ้น วิญญาณหาย
อำมหิต ผิดมนุษย์ ฉุดความตาย
อีกหนึ่งราย สายกวี ที่เป็นไป

กวีแดง ผู้แต่งฝัน วันฟ้าสวย
กลับมอดม้วย ด้วยความตาย ปลายสมัย
ผู้ปกป้อง เรียกร้องหา ประชาธิปไตย
ต้องเป็นไป ด้วยไอ้อี มีบัญชา

ฟ้าเอ๋ยฟ้า ข้าผิดได ไยต้องฆ่า
เพียงประชา ข้าครุ่นคิด ปริศนา
เหตุไฉน ไม่พอเพียง เคียงประชา
คำสั่งฆ่า มาจากใคร ใคร่รู้จริง

มนุษย์น้อย กระจ้อยร่อย คอยมองฟ้า
หลังเป็นนา ขาและแขน เป็นแท่นสี
ข้าวร้อยถัง ตั้งเกวียนเข็น เซ่นคนดี
ผลความดี นี่นะหรือ คือความตาย

ธรณี ณ.ที่นี้ เป็นพยาน
ใครสังหาร หนึ่งกุนที มีฉิบหาย
มันผู้ได ให้ร้ายกู สู้แค่ตาย
จักเป็นคน สุดท้าย ก็ลองดู

ไพร่รับรู้ สู่สุคติ กวีแก้ว
สำนึกแล้ว หวังพึ่งฟ้า น่าอดสู
ร่างสู่ดิน สิ้นศรัทธา กราบผ้าปู
สำนึกรู้ สู้กับใคร อาลัยลา.....

ขุนเขาจากแดนไกล,