ย้อนรอย สี่แผ่นดิน "รักชาติ รัก....ชาติที่แล้ว น่ะสิ ถึงอยากจะถอยหลังกลับชาติไปเกิดเป็นทาส ไพร่ สักเลก จำตรวน ทวนหวายกันนัก" "รักชาติ รักชาติ จะเป็นทาสกันไปอีกกี่ชาติกันฮึ ...(ฝากให้พี่น้องประชาชนไทยอ่านคิดทบทวนแล้วหาคำตอบว่าจากอดีตจนถึงปัจุบันสภาพการยังวนเวียนซ้ำซากเหมือนเดิมเพราะอะไร??)

รักชาติ รักชาติ รัก....ชาติที่แล้ว น่ะสิ.... "รักชาติ รัก....ชาติที่แล้ว น่ะสิ ถึงอยากจะถอยหลังกลับชาติไปเกิดเป็นทาส ไพร่ สักเลก จำตรวน ทวนหวายกันนัก" "รักชาติ รักชาติ จะเป็นทาสกันไปอีกกี่ชาติกันฮึ

รักชาติ รักชาติ รัก....ชาติที่แล้ว น่ะสิ

ที่มา Somchai Jiu

"โอ๊ย ปล่อยมือก่อนแม่พลอย ชั้นเจ็บนะ" ช้อยร้อง

"ก็สมควรน้อยอยู่รึ ช้อยนะช้อย แม่ช้อยเอาใจออกหากไปให้พวกนั้นได้อย่างไรกัน" 

พลอยปล่อยมือที่บีบแขนช้อยอยู่ แต่ปากยังบ่นว่าด้วยอารมณ์เคียดขึ้ง

"ใจเย็นๆ ฟังฉันหน่อยเถิด พลอย ฉันแค่ไม่อยากให้อะไรๆ มันเลวร้ายไปกว่านี้"

"จะเป็นไรไปเล่า ช้อย ก็แค่สมุหนายกเลวๆ กับญาติโกโหติกาของมันต้องระเห็จไปจากแผ่นดิน"

"เขาก็ยอมลงให้จนไม่รู้จะอย่างไรแล้วนะ พลอย

จากนี้ ก็ปล่อยให้ชาวบ้านชาวช่องเลือกสมุหนายกใหม่เสียก็สิ้นเรื่อง 

แต่นี่ พวกแม่พลอย...." ช้อยชะงัก ปรายตาไปที่ชั้นบนของตำหนัก ทั่วทั้งวังที่มืดมิด มีเพียงแสงอัจกลับรำไรส่องมาจากหน้าต่างชั้นบนนั่น ช้อย เห็นเงาร่างหนึ่งผลุบกลับเข้าไปหลังบานหน้าต่าง ช้อยก้มหน้างุด เดินผละจากพลอย

"เดี๋ยว แม่ช้อย ทำไมไม่พูดให้สิ้นความ จะอมพะนำอะไรกัน"

"พลอย" ช้อยหันกลับมาพูดกับพลอยด้วยน้ำเสียงเศร้าเครือ"เพลานี้ ฉันจะพูดอะไรได้ อะไรต่อมิอะไรมันไปเร็วเสียเหลือเกิน รุนแรงและไร้เหตุไร้ผลจนฉันงงไปหมดแล้ว ฉันก็หวังแต่ให้ผู้คนข้างหลังเรา ได้เป็นไท จริงๆ เสียทีก็เท่านั้น" 

พลอยเมื่อเห็นช้อยพูดทั้งน้ำตาก็เย็นลงได้บ้าง เข้ามากุมมือช้อยไว้ พลางว่า

"ช้อยเนี่ย เห็นจะเป็นเพราะไปคบค้ากับพ่อปีติและพวกครูๆ อะไรนั่นจนฟุ้งไปทีเดียวเชียว พูดอะไร เป็นทง เป็นไท 

ช้อยรู้ไหม คนข้างหลังที่ช้อยห่วงนะ ฉันได้ยินแต่ว่า อยากมาเกิดสมัยสมบูรณาฯกันทั้งนั้น ทั้งพวกละครเอย ทั้งคนมีอันจะกินเอย" 

ช้อยได้ยินที่พลอยว่า อดที่จะย้อนไม่ได้ "แม่พลอยก็ฟังแต่พวกในบางกอก เคยฟังเสียงคนหัวเมืองบ้างไหม"

"วุ๊ย พวกนั้น วันๆ เอาแต่ทำมาหากินจะไปรู้อะไรกี่มากน้อยกันเทียว นี่วันก่อน คุณหนูบ้านพระยาภิรมย์ภักดี แกยังว่า พวกบ้านนอกขอกตื้อ ไม่รู้เรื่องบ้านเมืองหรอก" 

ยิ่งพลอยพูดเท่าไหร่ ยิ่งทำให้แม่ช้อยเจ็บช้ำน้ำใจมากขึ้นเท่านั้น 

แต่เหมือนแม่พลอยจะไม่รู้สึก ยังคงพร่ำพูดต่อราวกับท่องจำมา 

"พ่อเทพ เขายังบอกอีกว่า ทุกคนที่ออกมาในยามนี้ ทั้งพระนคร คนดีที่รักชาติ ทั้งนั้น"

"รักชาติ รักชาติ" แม่ช้อยริมฝีปากสั่น เสียงเครือ น้ำตาคลอ 

"รักชาติ รัก....ชาติที่แล้ว น่ะสิ ถึงอยากจะถอยหลังกลับชาติไปเกิดเป็นทาส ไพร่ สักเลก จำตรวน ทวนหวายกันนัก" 

"รักชาติ รักชาติ จะเป็นทาสกันไปอีกกี่ชาติกันฮึ

...ที่ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดอยู่เนี่ยเป็นเพราะอะไร ตรองดูถี แม่พลอย" ช้อยพูดจบ สะบัดหน้าจากไปทันที ทิ้งแม่พลอยให้ยืนอ้าปากค้างอยู่กลางความมืดนั่นเอง