ขุนเขาบอก
ยังพิรี้ยังพิไร ถ่วงเมืองไว้ทำไมกัน...
ยังคงเฝ้ารอ อย่างมีจุดหมาย
รอเพียงความตาย ย่างกรายสู่เขา
จะไม่ย่อท้อ เฝ้ารอเงื้อมเงา
มัจจุราชเจ้า นำเขาพิราลัย
กาลครั้งหนึ่งเอย เคยซึ้งเสน่หา
นับวันเวลา หลายคราสมัย
สูงส่งเทียมฟ้า เหยียบบ่าประชาไท
ย่ำยีประเทศใหญ่ หยามไพร่เพียงดิน
หอมกลิ่นลั่นทม ยามลมโชยผ่าน
นิวาสสถาน เสริมคานดั่งหิน
เริ่มถูกกัดกร่อน ฐานสั่นคลอนสะเทือนดิน
รอวันสูญสิ้น ศรัทธาดินทลายบุญ
มดปลวกกินไม้ กัดใจศรัทธา
เป็นเจ้าพระยา ยังถึงคราเสื่อมสูญ
เวียงวังหลังใหญ่ หากไพร่ไม่ค้ำบุญ
กอบเกื้ออนุกูล รักสูญเรือนทลาย
ทลายรักภัคดี ด้วยท่านมีริษยา
ทำลายจิตประชา ให้ร้างลาสลาย
แบ่งขั้วแบ่งข้าง แยกทางอธิปไตย
แบ่งจิตพิสมัย แยกไพร่แยกเมือง
เหลืองเอยเหลืองสี จำปีจำปา
ใจดำเป็นกา จำปาสีเหลือง
ยุยงไปเถิด ระเบิดบ้านระเบิดเมือง
แบ่งแดงแบ่งเหลือง บ้านเมืองบรรลัย
พิลัยลาพิราลัย รอกันไปสู่จุดหมาย
พิรุณเทียมล่มสลาย พิรุณสายปลายสมัย
พิกลคนพิการร่าง ไยไม่ร้างพิราลัย
ยังพิรี้ยังพิไร ถ่วงเมืองไว้ทำไมกัน.............
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar