จงหยุดการสั่งฆ่า "บูชายัญ " ด้วยการลงนามให้สัตยาบรรณกับ ศาลอาญาระหว่างประเทศ (ICC) เสียในทันที ......ถึงเวลาต้องลงมือแก้ไขปัญหาให้ถูกจุด เพราะประเทศชาติและประชาชนเสียเวลามามากแล้ว...อย่าปล่อยให้ปัญหาภายในของคนเพียงครอบครัวเดียวมาทำลายอนาคตของประชาชนและประเทศชาติอีกต่อไป

                                              โดย      จักรภพ เพ็ญแข: บูชายัญ

หมายเหุตไทยอีนิวส์: ไทยอีนิวส์ขอเซ็นเซอร์ชื่อ และส่วนที่พาดพิงถึงตัวบุคคล

เท่าที่ทราบมา กองกำลังอาชญากรมืออาชีพที่ฆ่าและทำร้ายเจ้าหน้าตำรวจกลางกรุงเทพฯ เมื่อวานนี้ เป็นกองกำลังเดียวกันที่วางแผนก่อกวนมาล่วงหน้า ไม่ใช่ฝูงชนที่โมโหเจ้าหน้าที่และกระทำการอย่างบันดาลโทสะเช่นที่ นายสุเทพ เทือกสุบรรณ โกหกกลางเมืองอยู่ เขาเรียกตัวเองว่า “กระเบน...” (เซ็นเซอร์) นำเข้ามาในพื้นที่กรุงเทพฯ ตามข่าวที่ลอยมาว่าโดยฝีมือของ พลตำรวจโท... (เซ็นเซอร์) 

“กระเบน...” (เซ็นเซอร์) ถูกนำมาแทนที่กลุ่มเดิมที่ชื่อเสียไปแล้วคือ นักรบศรีวิชัย หรือ กองทัพศรีวิชัย ซึ่งแสดงความเป็นชาวใต้มากเกินไปหน่อย คนที่มีคนเชื่อกันมากว่าอยู่เบื้องหลังแท้ๆ อย่าง นาย (เซ็นเซอร์) จึงขอให้แปลงร่างเป็นอีกชื่อหนึ่ง แต่ก็คงเป็นสายพันธุ์เดิม วลีทีติดปากว่า อันธพาลครองเมือง จึงนำมาใช้ได้อย่างตรงต่อความหมายที่สุดในขณะนี้ แต่สิ่งที่เราต้องเตือนตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าคือ ใครมันอนุญาตให้คนเหล่านี้มากระทำการเยี่ยงนี้ได้ 

การที่เราเขม้นมองแต่ตัวผู้ปฏิบัติการภาคสนามอย่างเดียวย่อมไม่เพียงพอ เพราะกุ๊ย อันธพาล และเหล่าร้ายข้างถนน ย่อมอยู่ใต้อาณัติของมาเฟียใหญ่อีกต่อหนึ่ง ไม่มีสุญญากาศแห่งอำนาจในวงการใต้ดิน เราจึงต้องมองสองระดับนี้ไปพร้อมกันเสมอ จึงจะเห็นปัญหาประเทศไทยได้ชัด

หลายท่านถามว่า เมื่อสถาบันหลักของชาติเกิดวินาศกาเลไปแล้วทั้งหมดเช่นนี้ เราจะอาศัยสถาบันนอกชาติอย่างองค์การสหประชาชาติได้บ้างไหม บางท่านยกตัวอย่างกัมพูชาที่เคยอยู่ภายใต้คณะปกครองพิเศษที่เรียกว่า UNTAC ยาวนานถึงสิบปีมาด้วย ผมตอบตรงๆ ชัดๆ ว่ายังไม่ได้ และเราก็ยังไม่ควรคิดว่าประเทศไทยจะสิ้นหนทางถึงขนาดนั้นด้วย 

องค์การสหประชาชาติเข้ากัมพูชาในขณะนั้นเพราะเหตุผลใหญ่ ๒ ประการคือ ๑) อำนาจรัฐของกัมพูชาแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ และแต่ละเสี่ยงก็อยู่ในมือของกลุ่มอำนาจขนาดย่อย ที่ต้องเรียกว่ากลุ่มโจร ไม่ใช่กลุ่มการเมืองที่ชอบธรรมเลย กัมพูชาขณะนั้นจึงอยู่ในสภาพที่ไม่อาจกำหนดใจตนเองได้อีกต่อไป และประชาชนได้รับทุกขเวทนาอย่างสาหัส พูดง่ายๆ คือรัฐนั้นๆ จะต้องล้มเหลวลงอย่างเด็ดขาดเสียก่อน อำนาจนอกรัฐจึงจะก้าวเข้ามาได้ 

เราจึงไม่ควรหวังว่าประเทศไทยจะต้องประสบวิบากกรรมถึงขนาดนั้น (แต่คิดและไตร่ตรองไว้ในใจได้) ๒) มหาอำนาจรอบกัมพูชาหมดความสนใจที่จะช่วยเป็นกาวใจใดๆ ให้กับกัมพูชาอีกต่อไป สหรัฐอเมริกากระโดดหนีในยุคที่ ริชาร์ด เอ็ม นิกสัน เป็นประธานาธิบดี จีนสะดุดขาตัวเองด้วยการหนุนเขมรแดงจนกลายเป็นปิศาจที่คนเขมรทั้งเกลียดและกลัว ฝรั่งเศสไร้อำนาจบารมีใดๆ ยกเว้นความเป็นเจ้านายเก่า 

 

เวียดนามจ้องที่จะเข้ามาในกัมพูชาด้วยเจตนาขยายพรมแดนและกลืนชาติ ไม่ได้คิดช่วย เมื่อถึงคราวที่มหาอำนาจระดับโลกและระดับท้องถิ่นนัดกันทอดทิ้งกัมพูชาถึงขนาดนั้น ก็กลายเป็นนัดบังคับ (forced fight) ของหน่วยงานอย่างองค์การสหประชาชาติ ซึ่งกว่าจะขอเรี่ยไรเงินมาบริหารกัมพูชาได้อย่างดี ก็ปาเข้าไปในปีที่สี่ 

 

วันนี้อย่าไปหวังใครเข้ามาช่วยครับ ยังไม่ถึงเวลา และยังไม่ใช่ทางเลือกที่ควรทำ 

 

สิ่งที่ควรทำคือการลงนามให้สัตยาบรรณกับ ศาลอาญาระหว่างประเทศ (ICC) เสียในทันที เพื่อฟ้องคดีอาชญากรรมต่อต้านมนุษยชาติและเตรียมคุกไว้สำหรับสัตว์ร้ายต่างระดับเหล่านี้ในอนาคต เหมือนที่บาปกรรมตามถึงตัวผู้นำในแอฟริกาและอดีตยุโรปตะวันออกแล้วในขณะนี้ ไม่นานก็ถึงคิวเอเชีย 

 

ผมพอจะเข้าใจว่าทำไมท่านถึงยังจึงไม่กล้าลงนาม ก็เพราะนโยบายของรัฐบาลไทยรักไทยสมัยสงครามต่อต้านยาเสพติดและการแก้ไขปัญหาจังหวัดชายแดนใต้ แต่เราคุยกันแล้วนี่ครับว่าประวัติศาสตร์ต้องสร้างทีละขั้น เอาท่าทีของเขากับท่าทีของเรามาหักลบกัน จนเป็นผลบวกแล้วจึงจะกล้าทำนั้น สิ่งที่จะเสียประโยชน์ในท้ายที่สุดคือการพัฒนาประชาธิปไตยในประเทศไทย มาถึงการเมืองระดับนี้แล้ว ไม่มีทางเลือกที่เราได้หมดหรือเขาเสียหมดหรอกครับท่าน 

 

ทางเลือกที่ประเสริฐสุดในขณะนี้คือ ทำให้คนไทยรุ่นต่อๆ ไปมีโอกาสได้สัมผัสสิทธิ เสรีภาพ และความเป็นมนุษย์ยิ่งกว่ารุ่นของเรา คนอายุหกสิบกว่า ไปจนถึงเก้าสิบกว่า คิดหรือว่าจะได้อยู่ใช้กรรมไปได้กี่มากน้อย เอาเวลาที่น้อยลงทุกทีมามอบเป็นเครื่องบรรณาการให้คนรุ่นที่เขายังไม่ปนเปื้อนเท่ากับรุ่นของเราดีกว่าครับ.